Aardig zijn voor jezelf

Tja daar sta je dan na de Pasen! Nee niet teveel gegeten want ik was ziek zaterdag/zondag met maag/darmklachten en al die onaantrekkelijke dingen die daarbij horen + een lichte verhoging. Daar gingen mijn marathontrainingsplannen voor een duurloop van 25 km.

Vorige week liep ik ook niet echt lekker trouwens. Ik moest in mijn eigenwijze versnellingstraining steeds wandelen na de versnelling en er zelfs eentje overslaan omdat ik geen lucht had en mijn hart tekeer ging. Het bracht me aan het twijfelen over die laatste halve marathon in Utrecht. Herstellen daarvan duurt toch maar twee weken? En hoe moet dat nou komende zondag in Rotterdam waar ik een snelle kwart marathon (10,55 km) wil lopen omdat ik het startbewijs heb gekregen van een helaas geblesseerde buurvrouw. Ik kan daar onmogelijk een respectabele tijd neerzetten die in de buurt van mijn PR komt op deze manier.

Vanochtend besloot ik dan maar om mijn mislukte heuvelfartlek van vorige week vrijdag te herkansen, maar dan zonder de fartlek (versnellingen). Bij de eerste helling van de geluidswal na ca. 3 km had ik gelijk weer buikpijn en moest ik de dixi van de bouwvakkers in (ze werken daar aan de blauwe verbinding = kanoroute). Waarom was ik nou al voor de 2e keer ziek dit jaar, terwijl ik anders zelden ziek ben?  En waarom ben ik al sinds het najaar zo down? En waarom ben ik zo moe en slaap ik zoveel? En waarom lukt het me niet meer om mijn gewicht en voedingspatroon goed te houden? O hou toch op met die ‘waaroms’!

Daarna maar gelijk een fotopauze genomen voor een leuk plaatje op Instagram. Waarom wil ik daar toch aan mee blijven doen om erbij te horen eigenlijk? Ja ik heb er een aantal hele leuke contacten. Er zijn mensen die zeggen dat ik zinnige en aardige dingen schrijf op hun post en ze zeggen ook wel wat vriendelijks terug. Ik volg ook niet veel mensen omdat ik anders ontmoedigt raak en gefrustreerd. Mensen die heel veel berichten plaatsen  ontvolg ik zelfs wel eens (een tijdje).  Natuurlijk weet ik dat iedereen daar ook alleen maar topfoto’s plaatst en niet van die onscherpe mislukte beelden. Ik leer het ook nooit!

En daar rende ik nog een keertje naar beneden voor de foto …. en ineens flitste dit inzicht door mijn hoofd…. op Instagram zoeken we de bevestiging die we onszelf niet geven. We zijn niet aardig voor onszelf. We vinden dat we meer moeten trainen en harder en constructiever en weet ik allemaal niet wat. Waarom ben ik niet gewoon aardiger voor mezelf?

En niet alleen in mijn loopleven geldt dat natuurlijk. Ik deelde wel dat ik een stage had gevonden maar dat het mislukte, wilde ik eigenlijk niet laten zien. Ik heb het kort genoemd maar verder weggemoffeld omdat ik bang ben dat het mijn perspectieven voor het vinden van een baan negatief zal beïnvloeden.

Misschien ben ik daarom al wel 2 keer ziek geweest dit jaar… van de stress van het zoeken naar werk en het nog niet lukken – beetje hoop houden, nietwaar 😉 – Ik ben nou eenmaal een gevoelsmens en dat heeft voor- en nadelen. De boel is dan ook sneller ontregeld. Dit is bij mij al best vaak gebeurd… in de puberteit …. na de zwangerschappen …. met de zorg over mijn demente vader destijds …. maar ook doordat er minder licht is in de winter.  De een heeft een betere fysieke weerstand en de ander een betere psychische. Gek genoeg schaam ik me daar niet voor en durf ik gerust te bloggen over mijn lichamelijke gezondheid en de problemen daarmee als gevolg van huidkanker en menstruatie en slechthorendheid maar niet over de keren dat ik last heb van de ‘zwarte hond’. Bijna alle keren dat ik met mensen over mijn depressiviteit sprak was er wel begrip maar ook ongeloof, want ‘het is gewoon een dipje’…. ‘je loopt toch hard’ en ‘je doet nog van alles etc. Misschien voel ik me er daarom schuldig over, maar bij andere mensen vind ik het absoluut niet zwak. Ik heb maar weer eens even teruggekeken naar dit filmpje kijken over hoe het is als je last hebt van depressiviteit/’zwarte hond’.

 

Afijn zo was vanochtend ‘de zwarte hond’ mee in mijn training en ik vergat mijn gebruikelijke eerst extra rondje te maken op de geluidswal. Sneller dan gedacht bereikte  ik het tweede deel van de geluidswal en besloot daar gewoon 2x het extra rondje te draaien om het verschil goed te maken. Ik was al heel tevreden trouwens dat gewoon blijven hardlopen zonder wandelen me vandaag lukte en gaf mezelf een schouderklopje. Dat tweede rondje ging zo gemakkelijk dat ik er nog een probeerde…. en nog een… en nog een en nog een. Maar die vijfde ging wat lastiger dus daarna vond ik het welletjes. Aan het eind van ieder rondje is een trap van 10 meter naar beneden voordat de nieuwe ronde begint en toen sloeg de trainingskolder echt toe en ben ik nog 5x die trap op gerend. Die ‘zwarte hond’ had de tong op de schoenen en tja daarna moest ik wel 60 hele seconden wandelen en de weg naar huis rustig uitlopen met een ommetje langs het toilet in het Inge de Bruin zwembad. Ik had hem getemd voor vandaag mijn ‘zwarte hond’.

De foto die ik op het eind van mijn training maakte spreekt volgens mij boekdelen. Dit helende hardloopproces gebeurt bij mij regelmatig gelukkig, maar ook niet altijd. Ik klokte zeer tevreden af met mijn 13,15 km in 1:27 (inclusief toiletpauzes). Mijn hartslag leek wat laag maar klopte toch wel met een max. van 170 in het begin en 150 heuvel op.

(Alleen die herstelhartslag deugt niet. Sinds ik deze tweede Garmin heb klopt daar niks meer van. Is er iemand die me kan zeggen hoe ik dat juist moet instellen? De batterij van mijn hartslagmeter heb ik al vervangen dus daar ligt het niet aan. Of brengt alleen een harde reset een oplossing?)

 

Dat laatste durf ik toch niet te doen voor a.s. zondag want dan wil ik natuurlijk wel tijdens de wedstrijd mijn tempo kunnen zien. De derde wave van de kwartmarathon start om 9:44 uur en als ik na een uurtje binnen ben dan wandel ik rustig naar de Boszoom om de marathonlopers aan te moedigen vlak voordat voor hen de man met de hamer uit de bosjes kan komen bij het 35 kilometerpunt. Ik heb al een heleboel mensen in mijn NN marathonapp opgeslagen: de snelle bloggers Peter, Michel, Sanne en Jannet die weer de lopers van 4,5 uur gaat pacen, maar ook Janneke die lang ziek was en veel trainingen heeft moeten missen, verder heel veel lopers van CAV Energie en John en de lopers en buddy’s van Running Blind die de estafettemarathon doen. Ik heb een kaartje gemaakt waar ik ga staan want uit de praktijk weet ik dat je als loper mensen eerder ziet dan als supporter:

Ik vind het absoluut niet jammer dat ik dit jaar niet de hele marathon meedoe in Rotterdam – na 4x ken ik het rondje ook wel 😉 – want dan had ik na de trailmarathon in november direct door moeten trainen en dat was blessurestechnisch niet handig voor mij. Verder ben ik begin januari en nu (kort) ziek geweest dus het is maar goed dat ik voor de fun aan de kwartmarthon mag meedoen.  En verder verheug ik me op mijn twee marathons van dit jaar in De Maasdijk van Keent-Oss (juni) én München (oktober).

 

Nou het verhaal is weer bijna 1250 woorden geworden, dus hoog tijd om te stoppen en goed voor mezelf te zijn door lekker te gaan slapen.