Wat vooraf ging:
Na de zomer gingen John en ik trainen voor de Zevenheuvelenloop en pakten regelmatig de Van Brienenoordbrug en in augustus deden we samen onze eerste wedstrijd; de Molenweiloop klik. Maar in september kwam ik ten val in het bos en had problemen met mijn linkerbeen en later scheurde John zijn linker hamstring in en viel bovendien ook nog een keer heel ongelukkig weer op dat linkerbeen. We trainden zo goed en zo kwaad als het ging door maar wel op vlakke ondergrond en super langzaam en met wandelpauzes. We waren van plan die wedstrijd in mijn geboorteplaats gewoon voor ons plezier te gaan doen en niet voor een toptijd.
Daarna stond er een oproep op van Running Blind op Facebook, die ik deelde en waar een positieve reactie op kwam van Barbara uit Barendrecht:
Franka en ik zijn twee sportieve doofblinde hardlopers en trainen twee keer per week bij ons club Running Blind Regio ‘s ‘s-Hertogenbosch.
Om instructies van de trainer te kunnen volgen en met de buddy’s te kunnen kletsen, hebben wij tolk gebarentaal ingezet. De tolk helpt ons met de communicatie.
Omdat niet alle tolken ons hardlopend kunnen bijhouden, stond er bij Running Blind mountainbike speciaal voor de tolken. Maar deze mountainbike is helaas verdwenen/gestolen.
We zijn hard op zoek naar een vervangende mountainbike, want we missen leuke contacten met de trainer en buddy’s.
Heb jij of ken jij iemand die een mountainbike al heel lang zielig in de kelder heeft staan? Wil je de mountainbike wegdoen?
Dan willen wij het heel graag overnemen. Je zult ons een heel groot plezier doen!
Afgelopen week:
Het bleek lastig om de fiets in Den Bosch te krijgen maar ik dacht dat er wel Running Blind lopers van die regio zouden zijn bij de Zevenheuvelenloop om de fiets aan over te dragen. Vrijdag ik ging (natuurlijk) hardlopend de fiets ophalen bij Barbara. Zondag reisden we, dat wil zeggen manlief Arjen, John en ik, met 2 fietsen op de trekhaak naar het Keizer Karelplein. Arjen zou nl. ook de wedstrijdlopen maar dan niet als buddy. Om toch makkelijk bij de start te komen had hij zijn eigen fiets mee. Het was een beetje een gepuzzel maar het lukte allemaal keurig om de fiets in het drukke centrum over te dragen aan de vader van Gaby. Gaby zou zelf trouwens ook meelopen en haar buddy Rick maakte een foto van ons.
Afijn dat hadden we allemaal gehad om 11: 15 uur vóór de start. We gingen ons nu rustig omkleden en nog wat eten en drinken tot het zover was. Het zou een bijzondere start worden, want bij dit evenement zou het eerste officieuze Nationaal Kampioenschap Running Blind worden gelopen. Hiervoor kregen we een eigen startmoment. Via allerlei omwegen (ben Nijmeegse en weet er goed de weg) werden we ruim op tijd naar ons vak geleid. John en ik hadden nog even een vuilniszak aangedaan tegen de kou. Het was echt wel heel bijzonder hoor om met slechts 50 man/vrouw te worden weggeschoten in zo’n grote wedstrijd. Nog nooit had ik zo’n rust en ruimte als hier.
Gezien onze gebrekkige voorbereiding liepen John en ik lekker achteraan en het tempo hield ik zo vlak mogelijk. Verder spaarden we zo veel mogelijk onze adem in verband met de te verwachten klimmetjes. Want de Zevenheuvelenloop heeft wel degelijk zeven heuvels:
- Oeselenbeg 57 m
- Langenberg 94 m
- Vlierenberg 93 m
- Engelenberg 102 m
- Meerwijkselaan 92 m
- Meerberg 97 m
- Kwakkenberg 57 m
De eerste heuvel voel je niet zo maar de langste op de Nijmeegsebaan is killing maar de prachtige bomen maakten voor mij veel goed. Wij liepen daar vlak achter de journaliste van de Volkskrant, die voor de start was aangeschoven voor een paar vragen (Eline van Suchtelen). De belangstelling van de pers was sowieso groot bij deze NK-primeur. We zagen haar even stoppen en ik zei tegen John dat zij nu wel lekker aan de koffie zou gaan, maar niets bleek minder waar, want toen ik maandag de krant bekeek bleek dat ze ons een hele tijd had gevolgd en afgeluisterd. Het hele artikel kun je hier lezen klik.
Het lopen zelf ging overigens niet slecht bij John, mede dankzij de ingenomen pijnstiller. We kregen ruim baan en veel aanmoediging van publiek en andere lopers en ik hield een steady tempo. Wat wel opviel was dat er zoveel drempels waren voor de tijdwaarneming. Ik moest John daar echt voor waarschuwen zodat hij niet zwikte of viel. Later realiseerde ik me dat dat te maken had met de New Balance kilometer: als je tijdens in de laatste echte klim zoveel mogelijk versnelde dan kon je nl. een paar hardloopschoenen winnen. Die New Balance Kilometer begon bij de boog op 10 kilometer op de Meerwijkselaan en eindigde bovenaan de Postweg onder de boog van de 11 kilometer. Lopers die het meeste versnelden ten opzichte van hun eigen gemiddelde kilometertijd konden winnen. Hierbij werd gekeken naar de procentuele versnelling ten opzichte van de eigen gemiddelde kilometertijd. Maar daarvoor lagen dus iedere kilometer die drempels om dat allemaal te kunnen meten.
We hadden de drankposten overgeslagen omdat het niet zo warm was. We konden zo ook zo gelijk matig mogelijk blijven lopen zonder weer te hoeven opstarten. Het lopen was wel iets lastiger daar omdat de weg smaller en hobbeliger werd. Ik voelde mijn linkerbeen trekken richting kramp en besloot mijn colagel in te zetten om erger te voorkomen. Als je goed kijkt op de foto zie je dat ik hem in mijn hand heb. Het was nl. nog lastig om een prullenbak ervoor te vinden. Op een gegeven moment heb ik hem aan een toeschouwer gegeven met de vraag of zij hem wilde opruimen.
Had ik al gezegd dat het een lastige klim was? We waren blij dat die ten einde was. Door het gezoek naar de gel was mijn startnummer los gegaan. Op alle foto’s zie je dat mijn belt en startnummer scheef zitten. Het verschoof de hele tijd heel vervelend. Blijkbaar was ons nieuwe shirt van sponsor Nationale Nederlanden erg glad. Gelukkig kon ik wel de hele tijd blijven hardlopen ook tijdens het zoeken naar de gel en het opnieuw vastspelden van mijn nummer.
Na Tivoli 11,5 km kwam het eind in zicht en maakten we de draai Hengstdal in. We beklommen de Kwakkenberg waar ter hoogte van de begraafplaats Rustoord (waar mijn ouders liggen) een goede band stond. Ze zouden de beat gewaardeerd hebben als ze hem hadden kunnen horen. Ik stuurde nog een groet hun kant op en toen draaiden we de Gelderselaan in. Dat was het slechtste wegdek van het hele parcours met kuilen, hobbels en gaten waar ik nog even getest werd op oplettendheid, met veel lopers die ook gingen versnellen, maar John en ik kwamen er goed doorheen. Ik zocht naar de finishboog en kondigde de bordjes aan: 500 m, 400 m etc. John kon nog wat versnellen maar het gezigzag om ons heen was lastig. Onze finish is niet fotografisch vastgelegd, maar we klokten af op 1:34:02 waar we gezien de gebrekkige voorbereiding heel tevreden mee waren.
Even hingen we in de dranghekken en toen gingen we langzaam door de drukte naar de recoverydrankjes en de medailles. We kregen een houten medaille want de Zevenheuvelenloop probeert zo duurzaam mogelijk te zijn. Daarom waren er ook nieuwe waterbolletjes in plaats van bekertjes bij een drankpost maar dat was nog maar in de experimentele fase. Voor meer info daarover klik hier. Het was heel druk en koud dus zo snel als we konden gingen we terug naar de Schouwburg waar de sponsor voor kleedruimte en catering had gezorgd. Maar we gingen nog wel even op de foto met onze medailles bij dit prachtige reclamebord.
Later was er de prijsuitreiking voor de NK Running Blind, waarbij de snelste loper niet een heer maar een dame was: Johanny Gelens uit Zevenbergen 1:12:58!!!
Het was een hele rijke en volle dag met veel gesprekken, goed opletten en de reis, dus ik was behoorlijk moe. Ik herinner me ook niet meer alle details maar nog wel een paar bijzondere dingen zoals het maken van de groepsfoto.
Arjen kwam ons met de auto ophalen. Hij had zelf 1:27:21 gelopen en had het lastig gehad, maar dat kon ook niet anders omdat hij vorige week nog met koorts in bed had gelegen. Ter afsluiting gingen John en ik nog even even langs de namengalerij van alle deelnemers op de Expo, want die van de blinde deelnemers zouden er ook in braille staan. Ik vond dat zo mooi ook al begrijp ik er niks van. Eindelijk eens een organisatie die oog heeft voor de blinden en ze er echt bij laat horen. Bedankt Nationale Nederlanden en al jullie vrijwilligers en die van de Zevenheuvelenhoop natuurlijk. Jullie hebben de blinde lopers en hun buddies een gouden herinnering bezorgd.
Mocht je willen doneren, of je willen aanmelden als buddy of als loper kijk dan op de website van Running Blind klik
djaktief 
Lieve Dorothé, een welgemeende buiging voor je buddy-schap. Wat moet het blinden goeddoen om erbij te kunnen horen, om te doen wat ze het liefste doen: hardlopen. De titel in de krant zegt alles: “Zij ziet voor hem, hij hoort voor haar.”
En een dikke pluim voor NN, alle vrijwilligers en de gouden houten plak voor de winnende dame!
Dankjewel Mirjam. Het is zo ontzettend leuk om te doen en zo’n wedstrijd helemaal.
Wat mooi Dorothé en door je manier van schrijven lijkt het net of ik er ook bij ben geweest.
Dankjewel Veronique ik vertel het gewoon zoals het is gegaan.
Zoveel respect voor Running Blind, maar ook voor jou hoor, zo bijzonder altijd!!!! Diepe buiging
Je laat me blozen. Het is ook gewoon heel leuk om te doen.
Respect voor jullie. Volgens mij was het een prachtige dag. Wel met wat hobbels en heuvels maar onvergetelijk.
Het was een prachtige dag inderdaad
Wat een schitterend initiatief en toonbeeld van warme menselijkheid. Ik vind dat prachtig. Een dikke pluim!
Het was zo bijzonder om mee te maken.
Eeen heeeeeel dikke proficiat voor John en voor jou!!! Goed gedaan… Zo mooi!!!
Dankjewel, het was echt mooi in allerlei opzichten.
Wow! Geweldig dat je dit doet. En al die heuvels .. je praat er over alsof het niks is, maar ik heb er onmetelijke bewondering voor ..
Al bijna 3 jaar loop ik met plezier als buddy. Meestal met John op tijden dat het ons past maar soms ook bij de groepstraining op vrijdag in Rotterdam. Daar is ook een wandelgroep voor blinden die daar de voorkeur aan geven