Ook al was het de 13e keer dat ik aan de start van een marathon stond, steeds is er die spanning omdat ik als eens een Did Not Finish (Maasdijk 2017) heb gehad en drie keer eerder heb moeten knokken om binnen de vijfuurslimiet te blijven (Spijkenisse 2016, Geldrop 2017, Maasdijk 2018). En die marathon in Enschede dit jaar heb ik ook niet bepaald cadeau gekregen.
Het parcours was me bekend en manlief zou vanaf halverwege paraat zijn met de fiets om me te begeleiden. De windvoorspelling die ochtend was ZW 5. De eerste 7 km ga je pal westwaarts, dan 4,5 km naar het zuiden, even 4 km bijkomen en dan bijna 5 km loodrecht tegen de wind in, 4 km richting zuiden en dan bij 25 km loop je vanuit de zuidelijkste punt weer omhoog om vanaf 28 km de westenwind in de rug te krijgen tot het 35 km punt en dan scharrel je weer omhoog naar de finish.
Het plan was simpel zo rustig mogelijk lopen tegen de wind in, indien mogelijk in een groepje schuilen en echt iedere 5 km 250 ml Maurten 320 wegklokken of ik nou dorst had of niet. Manlief had de 2e bidon en de navulling en nog wat banenen, reservegels en sinaasappels. Omdat er maar 750 ml in mijn bidon past had ik de eerste 5 km een klein flesje bij me, waar ik voor de start ook al eens een portie had weggewerkt volgens plan.
En ik hield me aan mijn plan. Ik stond bij de start ruim voorbij het bordje van de tempomakers van de vier uur. Ik was ruim op tijd en zonder stress gearriveerd en had gemoedelijk met enkele wat bekende en onbekende lopers gekeuveld over de wedstrijdverwachtingen. Hans heeft zijn blogverslag al af klik en later bleek dat ik met de bekende Klaas Boomsma van het boek ‘Ren voor je leven’ had zitten kletsen. Ook hij heeft zijn blog al af klik. De mannen zijn zowel sneller qua lopen als schrijven dan ik 😉
Maar toen het startschot nog maar nauwelijks gelost was werd ik met een bloedgang ingehaald door de tempomakers van de 4:30 uur en dat gaf mij gelijk een flinke mentale tik. Ik kon en wilde ze niet bijhouden want het was een grote compacte groep die bovendien sneller liep dan mijn aanvangstempo. Wat mijn tempo precies was dat wist ik niet en dat wou ik ook zo houden, want van dat klokkijken raak ik alleen maar gestrest. Achteraf blijkt dat ik rond de 6:15-6:20 liep en ietsje kalmer in iedere 5e kilometer waarin in mijn sportdrank rennend weglurkte. Ik had besloten dat zoveel mogelijk rennend te doen omdat iedere minuut telde ivm de limiet van 5 uur.
Het lopen ging wel lekker behalve dat ik mijn linkerheup voelde. Ik had gedacht het er wel uit te lopen maar toen het na 15 km niet verminderd was, besloot ik een paracetamol in te nemen om minder gespannen te lopen. Ondertussen was ik al vanaf ongeveer 12 km aan het zoeken naar een mogelijkheid voor een sanitaire stop. Er waren geen dixies onderweg noch andere toiletmogelijkheden. Dat is echt een minpuntje op deze marathon vind ik. Bij 16 km vond ik eindelijk een struik waar ik achter kon duiken die niet versperd was door schrikdraad of anderszins. Kort daarna deed voelde ik scherpe prikken in mijn rechterheup, maar dat bleek gelukkig een takje te zijn dat in mijn kleren was blijven zitten. Worstelend tegen de zuidwester in keek ik uit naar manlief die bij de 20 km post zou staan.
Ik wandelde nu een stukje om te drinken en te ontspannen. Manlief beloofde me eerder tegemoet dan bij de 28 km die hij voor ogen had. Ik verheugde me wel op het mooie natuurgebied Bernisse. Het is daar echt schitterend maar erg stil. Het was toch geen weer om er op uit te trekken dus veel aanmoediging van publiek was niet te verwachten, maar nu was het vrijwel verlaten. Wat me wel hielp was dat ik langzamerhand op een paar mensen inliep en dat gaf me het gevoel dat ik het nog niet zo slecht deed ondanks de nog steeds aanwezige pijn in mijn heup. Na de draai bij 25 km besloot ik toch aan de sportdrank de 2e paracetamol toe te voegen. Dat was ook het stuk waarop ik mezelf weer eens beloofde om nooit meer voor een hele marathon te gaan en waarin ik vond dat ik stom bezig was om mijn lijf zo te belasten dat ik pijnstillers nodig had om deze afstand uit te lopen.
En ik keek uit naar Arjen, maar die kwam maar niet. Ik maakte me ongerust of ik hem gemist had maar eindelijk vlak voor Simonshaven bij km 29 kwam hij aangefietst. Hij had een stuk tegen de wind in gemoeten en niet harder kunnen fietsen dan 13 km/u. Dat wil wat zeggen want hij is een fietser, weliswaar vandaag niet op zijn racefiets. Ik slurpte daar ook maar gelijk mijn sportdrank weg, want de samenstelling daarvan is gebaseerd op een gebruik van 500 ml per uur en ik liep langzamer dan 10 km/u en dan moet je dus eerder weer wat nemen. Ik taalde niet naar andere voeding. Het gezelschap van Arjen was prettig maar ik zat heel erg in een marathonbubbel dus zwijgend gingen we verder. Het parcour volgt daar een doorgaande weg met redelijk wat verkeer en ik vond het geen fijn stuk. De beloofde drankpost lag daar trouwens ook pas bij 31 km dus ik was blij dat ik mijn eigen bidon had. In het dorp Hekelingen kreeg ik het lastig omdat je dan moet opletten in het verkeer. De auto’s wijken wel uit maar je moet echt aan de zijkant van de weg lopen en dat vond mijn heup maar niks. Het haalde me uit mijn looptrance en maakte me onrustig.
Er was geen man met een hamer bij het 35 km punt maar het vet was wel van de jus zal ik maar zeggen en toen moest ik weer een stukje tegen de wind in. Gelukkig kon manlief me een beetje uit de wind houden op de fiets en zo hobbelde ik voort. Ik had uitgekeken naar het bereiken van de Oude Maas, maar daar werden net de hemelsluizen open getrokken. Er was gelukkig vandaag ook wel flink wat zon geweest. Wat wel bijzonder was, was dat er net zoals 3 jaar geleden, een WijGuLa-schip voorbij kwam. Voor die rederij heb ik lange tijd gewerkt als directiesecretaresse. En er liepen en fietsten af en toe mensen die een duimpje opstaken of wat tegen me zeiden en ik rook de finish. Ik vroeg Arjen of hij al foto´s had gemaakt maar daar was hij nog niet aan toe gekomen, dus bij de Spijkenisserbrug heeft hij er nog gauw een paar geschoten.
Vanaf de 34 km zie ik wel dat mijn rondetijden steeds meer opgelopen zijn en dat kwam omdat ik zo af en toe tussendoor wandelde. Je moest nl. af en toe omhoog of omlaag en ik wilde geen risico lopen om kramp erbij te krijgen omdat je dan je voeten net wat anders neerzet. En naar beneden wilde ik mijn bekken niet te zwaar belasten. Qua conditie zat het allemaal wel goed en ook de benen voelden verder prima. Arjen zwaaide af na de brug om rechtstreeks naar de finish te gaan en ik hobbelde het laatste rondje over de atletiekbaan van Spark. De finish was recht tegen de wind in dus een echte sprint werd het niet meer maar mijn 12e marathon heb ik ruim binnen de vijfuurslimiet uitgelopen in 4:43:59 netto als 323e overall van 336 deelnemers en 43e vrouw van de 51 dames en 12e en laatste in mijn categorie V50 maar wel sneller dan de 13 anderen die na mij nog binnenkwamen 😉 Heel netjes van de organisatie at ze toch mochten finishen en opgenomen zijn in de uitslagenlijst. De hele organisatie is daar trouwens goed geregeld altijd. Dus bedankt allemaal!
Tja en dan ben je binnen en dan krijg je een medaille, dan stiefel je naar de dranktent en daar lurkte ik eerst 3 bekers warme thee op. Toen bedacht ik dat ik een foto moest maken met de medaille voor #medalmonday maar ik ben daar niet zo goed in. Daarna wilde ik naar de massage omdat ik me zorgen maakte over mijn heup. Daar bleken nog een aantal wachtenden voor me dus ik ben eerst mijn tas op gaan halen en heb in de sporthal lekker gerekt. Arjen vroeg zich af waar ik bleef en kwam me bij de Sparktent al met patat tegemoet (want ik had behoefte aan hartig eten). Hij had de helft al op want het was zonde om het koud te laten worden. Ik knapte op van die patat en stiefelde terug naar de massage om te vertellen dat het wel ging en massage niet meer nodig was. Ik werkte mijn laatste sportdrank weg en twee broodjes die ik had meegenomen van thuis met een half blikje cola, want Arjen keilde het blikje om. Hij nam een finishbiertje en ging de fiets op de auto zetten. Ik ben er zelf heen gelopen en dat voelde wel goed en toen lekker naar huis. Daar mocht manlief eerst douchen want die had het nog veel kouder dan ik gehad op die fiets en toen ben ik lekker in bad gaan zitten om bij te komen.
Vandaag heb ik kalm aan gedaan, nauwelijks spierpijn gelukkig. Mijn heup doet geen zeer maar ik kan niet mijn linkervoet op mijn rechterknie leggen en rekken. Het zal wel weer over gaan en anders laat ik er nog wel naar kijken. Mogelijke oorzaak is dat het nog een restverschijnsel is van de val van augustus en/of onvoldoende rompstabiliteit getraind.
djaktief 
Als je er zelf nog aan denkt dat er een foto genomen moet worden vind ik knap. Ik denk daar echt nooit aan, zeker niet als ik moe ben.
Je hebt goed gelopen zeg, zeker met die wind. In Spijkenisse is het dan wel jammer dat je niet in een groep kunt lopen. Des te sterker is je prestatie.
Dankje Jannet, ik liep veel beter dan in Enschede. Had alleen nou het op mijn heupen. Joost mag weten waarom en daarom kostte het meer tijd. Ik liep tot 30 km 3:17 maar daarna werd het snel slechter ook door het wandelen. Ik maak zelf vaak juist foto’s als ik moe ben want dat geeft afleiding.
Heel veel respect maar tijdens het lezen bekroop me ook het gevoel dat je zelf beschrijft, waarom met die pijn en met pijnstillers dit toch steeds willen? Let wel, dit is geen kritiek maar meer een overpeinzing en ook omdat je je dit zelf ook afvraagt. Maar wel een vet applaus hoor!
Ja daar ben ik eerlijk over dat gevoel. Het voelt niet 100% maar ik heb niet veel jaren meer dat ik nog marathons kan doen. Ik koos voor de gemakkelijkste manier om relaxter te lopen en me niet te moeten verbijten. Anders had ik hem ook uitgelopen maar minder fijn. Ten opzichte van Enschede had ik echt veel betere benen. Het viel mijn man ook op. 2:18 1e deel 2:25 2e deel is maar 7 minuten verval als ik goed heb gerekend
Niet normaal, dit. Echt niet. Luid applaus weerklinkt vanuit onze woonkamer.
Respect!!
Bedankt, onderweg snakte ik naar aanmoediging maar die was er weinig.
Dapper hoor…. ik doe het je absoluut niet na !!
Merci, maar ieder zijn ding. Ik ben wel dankbaar voor wat mijn lijf kan
Dat snap ik.
Ik ben gewend aan een lijf dat zoiets niet kan 😊
Geweldig! Hartstikke goed gedaan! Ik denk er zelf (al heeeel lang) ook over om het maar es te wagen.
Dankje Chantal, als je het echt wil moet je ervoor gaan. Maar die het niet om de naam of de eer. Ik heb er lol in, maar niet de hele tijd.
Blijvend respect hoor! 👍👍
Mooi verslag, ik kan wel niet doorklikken op je links…
Dankjewel. Ook voor de melding. Ik heb ze zelf aangeklikt en bij mij doen ze het wel. Ik geef ze hier even los:
https://runninghans.wordpress.com/2019/12/16/schuilen-voor-de-wind/
en
https://klaasboomsma.wordpress.com/2019/12/16/marathon/
Als je het nog zou willen bekijken.
Wow, diepe buiging weer!! Zoveel respect voor je! Groetjes van een lurker 🙂
Dankjewel. Wel leuk dat je even ontlurkt
Pft diepe buiging hoor, weer super gedaan.
Jij kunt er ook wat van
Oef! Wat een zwaar werk allemaal. Knap hoor. En ook dat je het aandurfde. Maar wordt het niet eens tijd voor een beetje luiheid?
Tussendoor ben ik functioneel lui hoor. Vooraf heet dat taperen en nadien herstellen.
Wat een knappe prestatie alweer. Bewonderenswaardig jouw doorzettingsvermogen.
Toch vraag ik me soms af of het wel wijs is wat ik doe.