Blessure

Wie zit er nu te wachten op een blog over een blessure? Dat is toch eigen schuld dikke bult? Nou dat is een ‘wereldprobleem’ om het over te hebben zeg! Er zijn wel andere dingen aan de hand vandaag de dag! Heb je niks belangrijkers te melden in deze tijd waarin velen hun geliefden verliezen aan een rotvirus of door ander onrecht? Als je dus andere dingen aan je hoofd hebt, skip dan deze update.

In loop momenteel heel weinig hard omdat het niet goed gaat. Korte samenvatting: Ik heb in december een marathon gelopen. Sindsdien heb ik last van pijn in mijn heup. Ik ben ermee naar de fysiotherapeut gegaan, naar de orthopeed en er is een röntgenfoto en een MRI gemaakt. Net voor de lockdown heb ik op 17 maart een corticosteroïden injectie gehad en twee weken looprust gehouden. Daarna terug naar de fysio, waar ik oefeningen mee kreeg om de boel te versterken en advies over de trainingsopbouw (zie vorige blog hierover klik).

Die opbouw heb ik keurig afgewerkt: 3x per week lopen met wandelpauzes.

• week 1: 3 km hardlopen per keer met 200 meter wandelen op ieder km
• week 2: 4 km hardlopen per keer met 200 meter wandelen op ieder km
• week 3: 5 km hardlopen per keer met 200 meter wandelen op ieder km
• week 4: 5 km hardlopen per keer met 100 meter wandelen op ieder km
• week 5: 5 km hardlopen per keer aan een stuk
• week 6: geleidelijk aan het aantal kilometers opbouwen zoals het goed voelt
• week 7: enz.
• daarnaast moest ik wekelijks om de dag oefeningen doen zoals ik in dat vorige blog beschreef.

Maar vanaf week 6 loopt het niet goed. Zo gauw ik langer ging lopen kreeg ik weer last van mijn heup. Niet zo vreselijk of zo, maar wel steken, of een warm gevoel, of ik kon er niet op liggen ’s nachts of alleen maar wat pijn zo’n 4/5 uur na het trainen of tijdens de oefeningen die ik nog steeds 3x per week deed. Ik experimenteerde met langere wandelpauzes, meer oefeningen doen, gewicht toevoegen aan de oefeningen, en het tijdstip van de oefeningen verplaatsen maar het maakt allemaal weinig uit. Ik kan 5 km pijnvrij lopen en daarna begint het gedonder ergens een keertje.

Oefeningen met een elastiek met minder weerstand.

Nou had ik deze week nog wat meer gedoe want maandag kreeg ik ineens een onverklaarbare pijn in de wreef van mijn linkervoet. Dinsdag ging ik daarom maar aan de paracetamol en deed een dagje zo min mogelijk. Wonder boven wonder was woensdag de pijn vrijwel weg. Ik ging daarom fijn hardlopen als buddy met John (Running Blind). We zouden 8 km doen op ons gemakje. We wandelen altijd wel een paar stukjes tussendoor in verband met stoplichten en lastige smalle fietspaden, dus ik gok dat we maximaal 6,5 km hardlopen. Ik wilde experimenteren of het voor mijn heup nou uit zou maken als ik aan de andere kant zou gaan lopen. Ik liep nu aan de linkerkant van John in plaats van rechts. Onderweg voelde het top. Het was overzichtelijker en natuurlijker voor mij om aan de linkerkant te lopen omdat ik daar ook loop als ik solo loop en ik had geen last van mijn voet en heup. Niets aan de hand dus totdat ik die middag ineens een onverklaarbare pijn in mijn linker knieholte kreeg.

Alleen de voeten bij elkaar voor de foto tijdens de koffie nadien

Ik vergeet nog te vertellen dat ik telefonisch contact (afspraak was afgezegd) heb gehad met mijn fysiotherapeut met Pinksteren. In antwoord op mijn melding dat ik geen progressie boekte, zei hij dat mijn soort blessure gewoon lang duurt. Misschien zou een 2e injectie zinvol zijn omdat de ontsteking misschien nog niet helemaal weg is en ik moest maar contact op moest nemen met de orthopeed hoe die daartegenover stond in de huidige opstart van de reguliere medische zorg. Maar toen had ik dat gedoe nog niet met die voet en knie. De fysiotherapeut is er nu een tijdje tussenuit en ik ga liever niet naar een vervanger omdat je dan weer opnieuw je verhaal moet doen. Dus nu weet ik niet wat ik moet doen. Ik heb wel contact opgenomen met de sportmasseur waar ik vaker ben geweest, want ik heb het gevoel dat een aantal spieren in mijn benen vast zitten waardoor de belasting tijdens het sporten anders is. Als spieren soepel zijn dan kun je de klap beter opvangen of de rek verdragen. Ondertussen blijf ik wel fietsen maar daar is het wel oppassen met schrap zetten tegen de wind.

De fitte 55-plusser van 2019 heeft plaats gemaakt voor een klagende 58-jarige die van dag tot dag leeft met een hardloopblessure die nu al een half jaar duurt. Hardlopen is erg belangrijk voor me. Het is de kapstok waaraan ik mijn leefstijl ophang.

• Als ik hardloop dan ben ik buiten en die verandering van omgeving zorgt ervoor dat ik uit mijn bubbel stap. Die bubbel is zoals jullie wel weten vaak gevuld met neerslachtigheid. Het lopen zelf werkt als een soort EMDR, Als ik hardloop dan komen er allemaal flarden in mij op terwijl ik gewoon ritmisch mijn passen maak. Ik denk niet echt maar laat alles gewoon passeren. Lastige dingen, fijne dingen, problemen, verdriet alles passeert de revue en ik ren erdoorheen. Daar gaat een kracht vanuit dat je dingen gewoon onder ogen ziet en het geeft ook inzichten. Ik word me meer bewust van dingen zowel van de goede als de lastige zaken. Het gekke is dat het goede zich als het ware verankert door het hardlopen terwijl het lastige er mag zijn zoals het zand tussen de tegels of het grind op het pad. Het is er wel maar je gaat gewoon verder.
• Als ik hardloop dan verbruik ik energie en dan wordt ik moe. Dat mag want ik heb iets gedaan/bereikt. Ik voel me ook echt voldaan dat ik heb gelopen. Bij mij gebeurt dat bij loopjes vanaf 10 km. Dan ben ik net ver en lang genoeg weg om de motor goed te laten draaien. Ik slaap dan beter en dieper en verbrandt ongeveer 700 calorieën waardoor ik op hardloopdagen minder hoef op te letten op wat ik eet.
• Als ik hardloop en ik ben een of twee kilo zwaarder als anders dan voel ik dat gelijk. Ze zitten in de weg. Ik let ook beter op mijn eten en drinken als ik moet hardlopen. Heb ik wel genoeg gedronken die dag? Eiwitten niet vergeten na het lopen! En ook hoeveel moet ik hardlopen om die pizzamaaltijd of bbq eraf te lopen? Op het moment dat ik weer zo’n p-maaltijd heb dan denk ik wel degelijk na dat ik niet teveel eet die dag. Nu eet ik minder bewust en verantwoord.
• Als ik hardloop dan voelt het goed om in mijn logboek de afstand te schrijven, maar ook om dat te delen door middel van een foto en een berichtje op Instagram. De updates van mijn Garmin sporthorloge komen automatisch in Strava en daar leven andere sporters met je mee door je ‘kudo’s’ te geven. Op Instagram schrijven mensen vaker nog iets toepasselijks als reactie naast de ‘hartjes’ die ze geven. Het gaat niet om het verzamelen van die dingen maar het gaat wel om de verbondenheid die je voelt met anderen die ook trainen. Met sommigen heb ik ook in het echt loopafspraken gemaakt. In deze C-tijd niet natuurlijk, maar juist nu was de virtuele betrokkenheid nog belangrijker omdat iedereen een tijdlang solo moest trainen. De prestatie en de erkenning/verbondenheid door/met anderen is dus ook van belang voor mij. Ik heb sinds een half jaar ook geen loopafspraken meer gemaakt met mijn reguliere loopmaatjes omdat ik ze gewoon niet bij kan benen en niet wil vervelen met mijn runwalkrun-gedoe.

Maar je kunt toch andere sporten doen als je niet kunt hardlopen? Jazeker dat kan inderdaad en dat doe ik ook. Crosstraining heet dat met een mooi woord: andere trainingsvormen mixen met je hoofdsport.

• Ik fiets met Arjen af en toe een flink stuk omdat het ook leuk is dat we dan samen op pad kunnen zijn maar fietsen is veel technischer als hardlopen. Je moet schakelen met wind en hoogte maar je moet vooral ook op het verkeer letten. Je kunt redelijk gedachteloos lopen, maar bij fietsen moet je echt opletten. Ik moet ook veel verder fietsen om hetzelfde effect te bereiken als met hardlopen. Runnersworld zegt er dit over: Bij fietsen stijgt het verbruik van 0,05 kilocalorieën bij 4 kilometer per uur tot het tienvoudige bij 45 kilometer per uur. In een redelijk gemiddeld fietstempo van 20 kilometer per uur, ben je ten opzichte van lopen anderhalf tot twee keer zo lang onderweg om dezelfde hoeveelheid energie te verbruiken. Als ik op mijn sportfiets ben dan haal ik 20/21 km/u op de stadsfiets ligt dat maximaal op 15 km/u maar meestal minder.
• Wandelen dat doe ik ook maar dat ervaar ik niet als sporten omdat een uurtje of twee me nauwelijks inspanning kost. Ik moet dan vooral veel langer gaan om iets van dan positieve gevoel te bereiken. Ik kan wel beter mijn gedachten laten gaan dan tijdens het fietsen. Het kost veel meer tijd om het effect van dan uurtje hardlopen te benaderen. Dat remt me dan om het te doen. Een uurtje rennen is gauw ingepland maar een wandeling van 3 uur neemt een flinke hap uit je dag. Helaas geeft wandelen met mijn heupblessure ook dezelfde klachten maar dan pas na 10 kilometer.
• Zwemmen zou een goede training zijn maar momenteel is het heel lastig omdat je precies moet afspreken in het zwembad en er slecht naar de wc kunt. Als ouder dame moet je nou eenmaal vaker. Buiten zwemmen is nog een beetje fris en de plassen dichtbij zijn of geen zwemwater of afgesloten in verband met C-maatregelen.
• Kanoën dat doen Arjen en ik af en toe en dat heeft een geweldig ontspannend effect. We halen ongeveer 5 kilometer in een uurtje maar als er wat wind is dan is alles gelijk anders. Het is dan echt veel zwaarder en dan moet je ook echt werken. Onze kano’s/peddels zijn daar eigenlijk minder geschikt voor. Ook is het veel kouder op het water dan je vooraf denkt. Verder train je ook alleen maar de armspieren. Bij het kanoën kun je wel wegdromen, maar je moet toch ook opletten wat je doet want de watervogels en vissers wil je niet storen en evenmin je hoofd stoten aan de lage bruggen. Verder kost het wel wat tijd om de boel vaarklaar te maken en weer op te ruimen. Na hardlopen vind ik dit wel het leukste om te doen.
• Krachttraining is momenteel niet mogelijk omdat de sportschool is gesloten. Ik doe natuurlijk nog wel de oefeningen die ik van de fysiotherapeut heb gekregen maar dat is toch anders dan met behulp van apparaten en echte gewichten. Ik denk dat ik door het niet naar de sportschool kunnen ook echt minder belastbaar ben geworden. De oefeningen van de fysiotherapeut kosten veel discipline en motivatie. Ik heb mezelf allerlei trucjes aangeleerd om de oefeningen toch te blijven doen door te variëren in de uitvoering en te combineren met yoga en ontspanningsmomenten en meditatie.

Nou dit is wat ik er even over kwijt moest. Misschien dat ik binnenkort nog wat foto’s plaats van de tochten die ik deed maar ik heb nu geen puf. Voorlopig leef ik maar van dag tot dag. De zon schijnt dus ik ga zo een stukje fietsen. Morgen heb ik een wandelafspraak gemaakt en ik hoop dat ik mijn wekelijkse rondje als buddy kan voortzetten. Een echte oplossing is er denk ik niet dus ik ga gewoon verder als de loper die ik nu ben met in mijn hart de steun en de kennis van de loper die ik ooit was. Verder probeer ik dankbaar te zijn en positief te blijven. Ik kreeg ooit dit boekje en sinds half mei schrijf ik daar iedere dag wat in op om te focussen op het goede. Soms sla ik een paar dagen over omdat ik het vergeet maar dan ga ik met de agenda erbij zitten en dan komen de herinneringen terug. Wat je aandacht geeft groeit zeggen ze toch?