In mijn lopershart geraakt, kost het me moeite om gewoon dingen te doen zoals bloggen en de krant lezen. Al heb ik zo gewoon mogelijk gedaan en ook al stappen gezet waarin ik afscheid neem van het lopen. Kleine dingetjes maar, die voor een ander niks betekenen maar die ik als verlies ervaar. Op Instagram plaats ik er makkelijker wat over. Daar zitten ook de lopers en die snappen wel hoe diep het zit en hoe groot de worsteling en zoektocht is. Die woorden vind ik beter passen dan het door velen genoemde rouwproces, maar ik wil me niet verliezen in definities, want ik ben mezelf al genoeg kwijt. Bloggen is lastig dus maar hier komt toch een poging.
Afgelopen vrijdag maakte ik een ritje naar Dordrecht. Om ongeveer dezelfde vermoeidheid en voldoening te ervaren als bij 10 km hardlopen ‘moet’ ik ca. 50 km fietsen. Ik kan niet hard fietsen want dat kan mijn knie niet i.v.m. kromming en kracht, maar op mijn gravelbike (Focus) geeft de kilometerteller meestal 21 km/u aan tegenover 16 km/u op mijn stadfiets (Gazelle). Natuurlijk heb je ook wel eens de wind mee of ga je van een helling af en dan ga je vanzelf. Maar in het omgekeerde geval qua wind en helling moet ik echt op een flink kleinere versnelling schakelen om geen pijn te hebben of schade te veroorzaken aan mijn knie.
Afijn naar Dordrecht dus….. als kampioen verkeerd rijden had ik tevoren op afstandmeten.nl een route gemaakt met een printje vanaf waar ik de weg niet meer kende. Manlief wilde dat ik zijn losse GPS mee zou nemen maar dat wilde ik niet omdat ik daarvoor nog geen bevestiging op mijn fiets heb en er ook nog niet goed mee kan omgaan. Fietsen gaat nl. een stuk sneller dan lopen en je bent ook meer verkeersdeelnemer met alle risico’s van dien. Met mijn slechthorendheid moet ik extra opletten en dan is een onbekend apparaat erbij niet slim.
Fietskleding aan, d.w.z. fietsshirt met lange mouwen, ondershirt met lange mouwen en extra dik hemd, fietsonderbroek (heeft zeem) en mijn dikste tight, hardloopsokken en schoenen. Ik durf niet met klikpedalen te fietsen in verband met het valrisico. Als ik op mijn gezicht val dan kunnen ze er niks meer van maken omdat het zo kwetsbaar is na de operaties van een paar jaar geleden. Verder een fietshelm op, handschoentjes aan en daaroverheen loophandschoenen van fleece. En verder verwissel ik mijn gewone bril voor mijn reservebril die wat steviger is en beter in de helm past. En toen op pad. O ja nog 2 buffs… om mijn nek en om mijn pols om mijn neus af te vegen en uiteraard een hartslaghorloge om, alhoewel ik geen hartslagmeter draag tijdens fietsen omdat die hartslag toch niet oploopt met mijn fietstempo. Ik maak verder gebruik van een stuurtasje op de fiets waarin extra regenjasje, EHBO- en reparatiespullen, noodeten en een fietskaart zit. Bidon met water en papieren zakdoeken en mondkapje en gel gaan ook altijd mee.
Hé he daar ging ik eindelijk de straat uit, hobbelbrug over naar de rivier. Ik volgde de route langs de Oude Maas waarvan ik het eerste stuk inmiddels kan dromen. Het voordeel van fietsen is dat je sneller verder bent maar dat heeft als nadeel dat minder van de omgeving meekrijgt. Maar toch zag ik wat opmerkelijks waarvoor ik zelfs gestopt ben om een foto te maken, maar ik was te laat. Ter hoogte van de Hooge Nesse liepen schapen en één ervan had maar liefst twee eksters op zijn rug. Een heel vreemd gezicht. Foto’s onderweg maken vind ik leuk maar op de fiets lastig omdat je moet afstappen. Ik heb mijn smartphone trouwens in mijn stuurtas omdat ik bang ben om hem te verliezen uit de zakken op de rug van mijn fietsshirt.
Tot de het Ara hotel was de route me bekend. Kort daarna kwam ik langs een enorm buizenbeeld en daar ben ik even afgestapt voor een foto maar ook om mijn zeer koude handen even te laten bijtrekken. Het beeld is van Bert de Laaf en heet ‘een wereld aan buizen’ maar meer kon ik er niet over vinden.*
Vlak daarna ga je van de dijk af om onderlangs te fietsen. Dat is wel veiliger maar je ziet niet zoveel. De brug bij Zwijndrecht kwam eraan en ik zocht naarstig naar een bosje voor een sanitaire stop. Je moet wat in deze tijd waar alle toiletten zijn gesloten in verband met Covid. Even zoeken hoe de brug op te komen want er was een omleiding voor fietsers. In een kleine versnelling omhoog haalde ik zowaar nog diverse mensen in. Aan de andere kant van de brug wachtte me helaas een grote puzzeltocht want er was geen verwijzing naar mijn knooppunt te vinden. Ik volgde dan maar wat en heb een mevrouw de weg gevraagd. Deze stuurde me echter helemaal verkeerd maar uiteindelijk kwam ik toch waar ik wezen moest.
Met mondelinge aanwijzingen van degene die ik bezocht, verliep de terugweg naar de brug stukken beter. Ik maakte gebruik van de lopende band voor fietsers die daar bij de trap is gemaakt klik . Ik wilde een andere route terug rijden. Dat is een tic die ik van manlief heb overgenomen – nooit dezelfde weg terugnemen – alhoewel ik daar niet zo precies in ben. Richting Hendrik-Ido-Ambacht moest ik maar het was een doolhof en ik kon de ‘Langeweg’ niet vinden want er waren ook een paar omleidingen die me in de war brachten. Uiteindelijk volgde ik maar de bordjes Heerjansdam en Barendrecht maar daarbij passeerde het merkwaardige dat ik eerst langs een bordje kwam met ‘Heerjansdam 3 km’ en een stuk verderop werd verrast met een bordje ‘Heerjansdam 4 km’. Ik zat in in ieder geval in de goede richting en op de fiets maakt een kilometertje meer of minder niet uit.
Gelukkig kwam ik daarna op wegen die ik herkende van de lange duurlopen bij CAV Energie voor de marathon en al gauw kwam ik over de brug over de hoge snelheidslijn. Toen begon ik weer aan huis te denken en wat er allemaal nog moest. Ik besloot nog een stukje verder te rijden naar de overkant om een boodschap te doen. Zo kwam het dat na de Zuidpolder – daar is ook een omleiding overigens – de tunnel indook naar de Hoekse Waard. Tegenwoordig durf ik harder te rijden dan 30 km in de afdaling, maar helaas zat dat er niet in want er waren breed fietsende pubers op het tunnelpad. Aan de overkant nam ik de lift omhoog omdat ik mijn knie niet wilde belasten met de helling van 10% aldaar. Het voelt als spijbelen maar ‘saai slim’ is het nieuwe ‘stoer’ zonder stomme gevolgen. Ik genoot nog even van het vernieuwde Jack Dawson Green fietspad, scoorde mijn boodschap bij de winkels aan de Boomweg en keerde na bijna drie uur fietsen met 50,50 km op teller terug thuis. Fietsen wordt steeds leuker.
* Iets niet kunnen vinden intrigeert, dus vandaag zocht ik nog eens en ik vond deze prachtige luchtfoto waarop het beeld ‘een wereld van buizen’ en het hele complex van de firma Van Leeuwen Buizen te zien is. De foto mocht gratis worden gedownload, waarvoor mijn dank.
djaktief 
Wat laat je ons meegenieten Dorothé, van jouw fietstocht. Ik heb dit blog met veel plezier gelezen.
Omdat ik een paar maand terug de Hoeksche Waard verlaten heb, vind ik het extra leuk om te lezen over de plaatsen die ik een beetje mis.
En wat een grondige voorbereiding voor het fietsen. Wist niet dat dat er allemaal bij komt kijken. Weer wat geleerd 😃
Vroeger schreef ik veel over lopen. Nu dat niet meer mag komt fietsen meer op de voorgrond. De Hoeksche Waard is erg leuk fietsgebied. Ik wandel er ook graag. In welke omgeving leef jij nu? Als je dat niet kwijt wil begrijp ik dat hoor.
Voor mijn grote liefde ben ik verhuisd naar de omgeving Haarlem. Hier zijn ook mooie plekken gelukkig. Maar dat duurt wel even natuurlijk, voordat het net zo vertrouwd voelt als de HW waar ik circa 20 jaar woonde. Af en toe heb ik het daar nog best lastig mee. Zeker in deze tijd met alle beperkende maatregelen. Ik had het me anders voorgesteld, toen we deze planning maakten. Maar ja, toch maar het beste van maken met wat wel kan.
Wennen aan veranderingen kost tijd.
Het blijft toch invulling vinden tijdens het afscheid nemen van dat wat je het liefste doet/deed…
Ik vind dat je hartstikke je best doet, echt!
Het is niet saai, hoor, wanneer je voor de lift kiest maar behoud van je knieën.
Ik heb diverse keren aan de overkant gefietst maar nog geen kort/zwaar rondje. Dat is: brug over de Noord, de vuilbelt, de Van Brienenoord, dijk op/dijk af en de Algerabrug.
Dat fietsgeleidingssysteem wil ik wel eens zien!
Ik heb geen GPS. Wel een archiefmap met routes vd Waardrenner. Alle windstreken en afstanden. Een goudmijn.
Onderweg zie ik veel fotowaardige momenten maar het is nu te koud. Of ik moet net ergens kunnen piesen (-: Ik heb een buiktasje (op m’n rug) voor telefoon, reservebinnenbanden, wippers, pomp en een eiwitreep. Voor vertrek klik ik een achteruitkijkspiegeltje op m’n bril. Ideaal op smalle polderwegen waar je door windtegen achteropkomend verkeer niet hoort.
Hoe nietig is je fiets tegen de foto met buizen. Het straalt wel, dat blauw!
Hoe sterk is de eenzame fietser…Ga voort, Dorothé, ga voort…en doe vooral dingen die je leuk vindt ♥
Dankjewel Kakel, ook voor alle fietstips. In deze blog staat de link van dat geleidingssysteem al vermeld. Er staat ook een foto in maar die staat op zijn kop. Die bril spiegel lijkt me ideaal. Ik ga daar eens naar zoeken.
Het is gewoon een rouwproces, sterkte.
Een proces is het zeker.
Heerlijk, fietsen! Maar misschien toch maar eens met de GPS gaan fietsen, dat lijkt me toch een stuk handiger en een beetje minder zoeken (ik zeg wel een beetje minder, want wij rijden ook regelmatig verkeerd 😉 )
Als je verdwaalt kom je de leukste dingen tegen 😉
Inderdaad, wat jij schrijft: ‘… om dezelfde ervaring te hebben als na het hardlopen moet je 50 km fietsen.’ Dat is het dus hè. Die voldoening die je na het hardlopen hebt, heb je met niets anders! Hopeloos. Maar in ieder geval goed dat je nu van alles uitprobeert. Ik ken dat gevoel wel. Ik ben weer begonnen met lopen en doe afwisselend wat snelwandelen ertussendoor. Ik moet zeggen, dat geeft ongeveer wel hetzelfde gevoel en dan zonder de belasting. Ik ben geboren in Dordt, maar al te lang daar niet meer om me er iets van te herinneren, behalve de brug naar Zwijndrecht. Ik was erbij toen die werd geopend.
Wat bijzonder dat je bij die brugopening was. Als ik harder wandel dan 7 km/u op de lopende band krijg ik pijn, dus snelwandelen zal wel niet goed voor me zijn. Succes met jouw manier van sporten. We zijn goed bezig toch.
Mooie route gereden hoor, wie weet vind je je draai hier in. Ik vind fietsen ook heerlijk maar wel met een doel, ga wel eens eitjes halen in een dorp verderop😄
Herkenbaar dat doel. Dat had ik ook: bezoek en boodschap. Het was geen bijzonder ritje maar ik wilde erover schrijven zoals ik ook over hardlopen deed.
Het beeld ‘Een wereld van buizen’ intrigeert me. Dat heb ik wel vaker met indrukwekkende monumentale kunstwerken. Ik heb ook gezocht – op Bert DE Laaf, want zo heet wijlen de kunstenaar – maar ik vond er evenmin iets over, behalve dat het destijds verplaatst is geweest. Zonde van het infogat.
Je hebt je leven precies een nieuw pad in gefietst. Ik hoop dat fietsen op den duur een waardig alternatief voor het hardlopen mag betekenen voor je. Zou fantastisch zijn. Ik duim alvast.
Je eerste liefde vergeet je niet maar de tweede verdient de kans om te groeien.
Info aangepast en verder nog een mooie foto gevonden van het hele complex met het beeld erop, waardoor dat ‘wereld’ mooi uitkomt. Zie de blog onderaan.
Zoals je het beschrijft lijkt het fietsen zo een “nieuw avontuur” voor je. Hopelijk vindt je hierin je voldoening. Lopen was natuurlijk ook vaak wel een avontuur.
Het is heel anders, maar ik geef het het voordeel van de twijfel. Je eerste liefde vergeet je nooit.
Fijn dat je hier van genoten hebt!
Ik probeer overal wat uit te halen.
Ik had een aha-erlebnis bij de twee buffs. Wat een goed idee, die buff om je pols. Ga ik ook doen! Dank voor de tip 🙂
Buffs zijn multifunctioneel. Ik gebruik ze ook als muts of als handschoen en zoals in de blog genoemd.
ik heb zelfgemaakte mutsjes voor onder mijn helm, en trek mijn buff tot over die muts. Daar kom ik netjes mee toe. Ik ga je multi-functionele buff in gedachten houden voor het volgende fietsritje 🙂
Ik heb toch met een grote glimlach gelezen, jij bent niet iemand die bij de pakken blijft zitten, je hebt al het een en het ander meegemaakt.
Ik moest echt hardop lachen bij je beschrijving van je “aankleedmoment”, daar komt aardig wat bij kijken! 😂😂
You rock girl, liefs!
Ja het is koud op de stalen ros😂 en bedankt voor je compliment.
Zo blij te lezen dat het fietsen steeds leuker wordt! Blijven gaan!
Gemiddeld zit ik 2x 30 en 1x 50 km op de fiets per week dus ik die mijn best.
Fijn dat je nieuwe uitlaatkleppen zoekt.
Het was heerlijk meefietsen!
Jij zat lekker op de bagagedrager 😉
Ja, en ik moest me stevig vasthouden, want je ging nogal een trein!
Jij bent gewoon aan het afkicken van het hardlopen en daar moet je door. Zeker niet makkelijk, maar – jou kennende – moeilijk gaat ook.
Fotograferen tijdens het fietsen … ik doe het om de haverklap. Niet als ik met mijn vriendin ga fietsen, want die vindt vaak afstappen niet leuk. Wel als ik met mijn man fiets, die vindt alles goed. 😉 Mijn gemiddelde snelheid ligt dan ook heel laag. Ik fiets echt alleen voor mijn plezier, om nieuwe plekken te ontdekken onder andere, en het is net omdat je sneller wat verder geraakt met de fiets dat de photo opportunities ook wat groter zijn.
Je laatste zin … 👍
Ik fiets soms voor de ontdekking en soms voor de sport. Ik heb de endorfinen ook nodig tegen ‘de zwarte hond’.
Dat begrijp ik. Jij hebt altijd intensief gesport. Ik nooit.
Wat zal dat wennen zijn. Sterkte!
Klopt, dank je.