Gevlucht naar Ameland

Om uit de klauwen van van alles te blijven en weer wat energie op te doen waren manlief en ik vier dagen naar Ameland. We besloten daartoe omdat we van ons dagje naar Schiermonnikoog in september zo hadden genoten. Ameland is wel een stuk groter en drukker dan Schier maar in dit seizoen buiten de vakanties en met de beperkingen was het er erg rustig.

Alhoewel…. de wind beukte erop los en alles wapperde en klapperde om je heen. Vooral zaterdag ging het erg tekeer. Het is een prachtig eiland net als de andere Waddeneilanden. Alleen op Vlieland ben ik nog nooit geweest, maar dat komt er vast nog eens van.

Bij onze hotelboeking was ontbijt en fietsverhuur inbegrepen. Op vrijdag stapten we op en reden tegen de wind in naar de vuurtoren in Hollum. Dat klinkt veel makkelijker dan het was. In de praktijk kwam het erop neer dat we in de allerkleinste versnelling – we hadden er 7 -met grote moeite de glooiende duinweg tegen de wind in reden. Het was voor het eerst in mijn leven dat ik wenste dat ik een e-bike had. Het fietspad en het uitzicht op de duinen was prachtig en we dronken onze thermos met koffie aan de voet van de vuurtoren waar voor de sfeer ook wat vaartonnen waren opgesteld. Daarna begon het te regenen en wel in zulke hoeveelheden – vergezeld van flinke windstoten – dat we besloten om langs de hoofdweg gauw naar het ons hotel Nes te gaan. Manlief ging eten afhalen en deed nog een klein wandelingetje gedurende de tijd die hij moest wachten maar ik was te moe en bleef in het hotel. We smikkelden van een met zorg gemaakte en ingepakte box met borden en bestek die we mochten gebruiken van het hotel.

Het ontbijt stond bijtijds in een papieren tas inclusief borden en bestek bij onze kamerdeur. Daarna gingen we voor een rustige dag met een wandeling over het strand met de wind in de rug en door het dorp ‘Buren’ en het bos weer terug. Het strand was enorm breed en leeg en de wind en de zee zorgden voor een passend concert met stuifzand als toegift. In Buren steunden we de lokale slijter met de aankoop van een fles Nobeltje, waarvan ik direct wat dronk bij onze lunch in het bos. Een ander had tot gevolg dat ik toen we door het sportpark De Vleyen kwamen ineens over wat klimspul en vlonders durfde en de bescheiden uitkijktoren opklom. De echte was dicht natuurlijk.

Die middag verschansten we ons tegen de storm in het hotel en wandelden alleen naar het centrum om weer een maaltijd te bestellen en af te halen. Alles voor een gezond gewicht nietwaar. Dat was een beetje een mislukking omdat alles al koud en slap was toen we terug op onze kamer kwamen n. We troosten ons met een aan de hotelbar bestelde koffie en drankje maar die moesten wel in de eigen kamer worden opgedronken. Ik had niet gedacht dat ik me zo opgesloten zou voelen hierdoor maar het was toch een domper.

Op zondag was het ontbijt een kopie van dat van de dag ervoor. Alleen de chocopasta was vervangen door pindakaas. Het was ruim voldoende en we hadden een halfje bruin gekocht en wat beleg voor de lunch want alles was gesloten en we zouden naar de oostkant van het eiland gaan en daar is sowieso alleen maar natuur.

Het was schitterend weer en met de wind mee gingen we met een vaartje over het duinfietspad richting de oerduinen. Bij Nieuwelandsreid hielden we kofiepauze en smeerde ik mijn gezicht in tegen verbranding. Wij nemen op vakantie trouwens altijd thermosflessen, koffie+ filter en waterkoker mee en dat was deze keer ook erg handig en verstandig want je krijgt flink honger en dorst in de buitenlucht. Arjen mijn lieverd had een mooi plan bedacht. we zouden een ‘rondje’ lopen vanaf het eind van het fietspad. Terwijl we onze koffie opdronken streek er een sportfietser neer. Het was een eilander en hij vertelde dat ‘de Oerd’ in geen tijden zo vol gestroomd was met water. Heel vriendelijke man en duidelijk trots op Ameland. Wij lazen nog een beetje wat ze daar met de natuur van plan waren en fietsten toen verder naar de splitsing.

Ik wilde liever richting het strand en zo met de wind in de rug naar De Hon lopen en later binnendoor terug. Manlief gaf me gelijk en we klommen het duin over. Weer zo’n fantastisch leeg en breed strand met bijna niemand. Heel af en toe kwam er een 4-wheel voorbij en ook 2 mtb-fietsers. We konden het puntje niet zien maar zagen wel het baken van Oerd naast ons opdoemen. Aan de 2 mensen die ons tegemoet kwamen – weer trotse eilanders – vroegen we of we rond konden lopen. Dat bleek niet het geval te zijn maar er zouden wel mogelijk zeehondjes op het wad liggen. Wij vervolgden onze weg maar we waren pas bij strandpaal 21 terwijl het eiland 24 km lang is. Met het vooruitzicht om dan nog terug te moeten lopen en fietsen naar Nes (paal 12 of 13) tegen de wind in besloten we naar het baken te lopen en vandaar het pad op te pikken richting onze fietsen. Vroeger zou ik doorgezet hebben maar mijn artroseknie heeft me geleerd niet meer tot het gaatje te gaan omdat ik daarvan later de tol moet betalen.

Recht door de duinen klimmen was pittig want zo her en der lag er ook een meertje in de duinpan en er waren ook flinke stukken begroeid met duindoorn. Het was meer hiken dan wandelen te noemen maar adembenemend mooi. Wij bereikten een hoge duin vlakbij het baken en zagen dat er teveel water was om bij het baken zelf te kunnen komen. Via een paadje dat we ontdekten vingen we dus maar onze terugweg aan. Maar het was niet zo eenvoudig als gedacht omdat het ophield in een flink meertje. Eromheen lopen mislukte omdat we vastliepen in de duindoorn. Uiteindelijk zijn we naar de NAM locatie door de struiken tot aan het hek geklommen en via daar met een weggetje op een ander pad gekomen. Het was net zo ingewikkeld als het klinkt. Ook dat pad was af en toe maar nauwelijks begaanbaar.

Vermoeid kwamen we bij onze fietsen terug maar manlief wilde ook nog naar de Waddenzee en daarom fietsten we de klim naar Oerder Blinkert. Daar waren iets meer mensen (met elektrische scooters en e-bikes) maar het was nog steeds rustig. Zo woest als het strand was, zo rustig was het Wad. We liepen nog een klein rondje en vingen de terugweg aan. Dat was nog een pittige rit tegen de wind in. Het zadel van manlief kraakte van inspanning. Mijn knie had het wat lastig en ik ging achter hem rijden in de kleinste versnelling maar weer. Ergens was een friettent open en daar scoorde ik patat voor de energie en als compensatie van de mislukte versie van de avond ervoor. Daarna lukte de laatste kilometers naar het hotel weer wat beter. Wijs geworden besloot manlief tot de afhaal van een Chinese maaltijd. Die hebben daar echt veel meer ervaring in dan andere ondernemers en het bleek inderdaad een uitstekende keus zowel qua smaak als temperatuur. Het bleef wel enorm behelpen in zo’n hotelkamer met een minitafeltje waar amper 2 borden en 2 glazen op passen maar het smaakte er niet minder om.

Op onze laatste dag begonnen we weer met het identieke ontbijt. We lieten onze bagage zolang in het hotel en fietsten naar het Wad. Het was onze bedoeling om langs de zuidkant naar Hollum (het dorp nabij de vuurtoren) te fietsen en terug door Ballum. Maar de wind speelde ons weer parten. We hadden gehoopt dat de dijk wel een beetje voor luwte zou zorgen maar opnieuw was het boksen tegen de wind in met de allerkleinste versnelling verscholen achter manlief. Na de Ballummerbocht bij de museumhaven waar de KNRM schepen liggen stelden we onze plannen bij en fietsten noordwaarts naar Ballum waar we eerst op een bankje onze koffie opdronken. Daarna fietsten we naar de Noordzee en zetten onze fietsen achter het vliegveld. We wandelden over een nog breder strand dan de andere dagen omdat het eb was. Arjen had zijn handheld gps meegenomen en we vonden een mooi paadje door weiland, bos en duin. Daarna op de fiets terug richting Nes met een kleine omweg omdat ze het fietspad opnieuw aan het aanleggen waren. Bij het hotel leverden we onze fietsen in. Ze hadden er toch mooi 75 km opzitten. Onze benen hadden daarbij ook nog 30 km gewandeld in deze 4 dagen.

We namen bijtijds de boot om in niet in de problemen te komen met de avondklok. De veerboot was volgeboekt qua auto’s maar die van ons stond gewoon in Holwerd dus dat was geen probleem en zitplaatsen waren er aan boord meer dan genoeg.

Het was mooi op Ameland, we komen er graag nog een keer terug als er wat horeca open is, want in deze weersomstandigheden voelden we ons een beetje ontheemd met alleen onze hotelkamer. Tevoren hadden we ons dat niet voldoende gerealiseerd. Een huisje of appartement met kookgelegenheid was beter geweest want de afhaalcultuur met de grote hoeveelheden verpakking stond ons tegen en we konden ook niets bewaren om later op te eten omdat we niets konden verwarmen. Maar over de mensen en de natuur daar niets dan goeds. Ameland met de A van aanrader!