zo voel ik me vaak. Bij het publiceren van foto’s op Instagram en het schrijven van blogberichten focus ik vaak op het mooie en probeer ‘klein te kijken’ naar de dingen die er wel zijn en die een mens goed doen. Maar het gevoel van hopeloosheid over de voortdurende pandemie, het gemis aan normale gesprekken en onbegrensde en onbeperkte ontmoetingen met onze kinderen, vrienden en familie alsmede het gebrek aan culturele input in allerlei vormen omdat alles gesloten is woekert voort in mij.
Het tast ook mijn handelen aan want als alles stil staat, niet gezien of gedeeld wordt waarom zou je dan nog je best doen om er wat van te maken. Wat maakt het allemaal nog uit wat ik doe want niemand heeft nog zin om te kleding te naaien als er geen gelegenheid is die uitnodigt om iets nieuws of moois aan te trekken. Dit is maar een voorbeeld natuurlijk.
Klagen mag niet want we hebben een huis met een tuin zelfs en we wonen in een omgeving waar je kunt wandelen en fietsen. Boodschappen kunnen worden gekocht omdat er inkomsten zijn doordat mijn mans werk gewoon doorgaat. En bovenal zijn we niet ziek geworden tot nu toe. Anderen vechten voor gezondheid of bewenen het verlies van een naaste. Al mijn zegeningen tel ik iedere dag maar toch merk ik dat het hol klinkt in de leegte die ik in mijn binnenste voel.
Tel daarbij dat ik volkomen onverwacht werd belaagd terwijl ik ergens bij blogvrienden een reactie heb gegeven waardoor ik het gevoel heb dat er iemand op mijn blognaam heeft gescheten. In een vlek wrijven helpt in ieder geval niet, maar geloof me dat ik die blogjas nu niet meer zo graag aantrek. Misschien dat de vlek in de loop der tijd vervaagd of dat ik er wat overheen kan naaien waardoor ik het niet meer zie. Vooralsnog bijt alles zuur door in mijn zelfbeeld dat door mijn jeugd en mentale onzekerheid toch al flink is aangetast. Natuurlijk richt ik mezelf op en ga ik gewoon door op alle (virtuele) wegen maar ik voel me onveilig en daarom noem ik geen namen.
En dan zijn er nog zoveel dingen die ik zou willen doen, die ik zou kúnnen doen, die ik móet doen van mezelf. Al die losse eindjes die erom vragen verbonden te worden of netjes vastgeknoopt tot een ordelijk geheel, verlammen me door hun verwarde chaos. Waar in hemelsnaam moet ik beginnen en is het wel zinvol want wat zal het uiteindelijk worden? Wie heeft er eigenlijk wat aan? De moed zinkt me in de schoenen bij deze schier onmogelijke opgave om er wat van te maken. De huishoudelijk zaken die echt moeten, voer ik na veel uitstel, dralend met Franse slag uit. Ik schaam me ervoor dat ik niet aanpak, doorzet en beter zorg draag voor spullen en mensen. Godzijdank heb ik enkele routines die een baken zijn om niet nog verder af te zakken in het dreigende moeras van depressiviteit.
Eén ervan is bewegen, naar buiten gaan en dus letterlijk weg gaan uit wat me allemaal te neer drukt. Soms kan ik zelfs dat niet en heb ik hulp nodig om te gaan fietsen of wandelen. Ik durf het wel te vragen tegenwoordig aan buurvrouwen, familie en manlief om samen die alle moeilijkste eerste stap te zetten over de drempel.
Vandaag wandelde ik met manlief in de Oosterse Bekade Gorzen bij Numansdorp waar ik een tijdje geleden al eens met hem was langsgefietst. Regen, hagel en sneeuw was er voorspeld en alles zwiepte in de tuin door de stormachtige wind. Toch zijn we gegaan, zoekend naar een parkeerplaats en toen paaltje voor paaltje op weg langs het Haringvliet.
We liepen langs een bloemenzee van bloesem over de dam waarlangs grillige bomen groeiden met daarbinnen een wirwar van riet, takken, blaadjes, afval en koud en donker water en daar brak het door in mijn binnenste. Daar is het net zo’n zooi als in de natuur. Maar eigenlijk was het daar prachtig. Het riet en de blaadjes, etc. hoefden niet geordend en de stronken en takken mochten zijn zoals ze waren: onvolkomen volkomen.
En verder wandelden we de pier op en keken uit over het water en later wandelden we over de gele dijk en de stevige steiger, langs wilgen die toch nog fier met hun takken woven terwijl hun binnenste was uitgehold door het weer maar ook soms moedwillig kapotgemaakt door mensenhanden.
We hebben niet de hele route met blauwe paaltjes gevolgd, want het begon te hagelen, maar keerden wat eerder terug via een weiland waar een recreatiegebied met eilandjes werd gegraven en tenslotte kwamen we over een lange dijk die werd belaagd door mollen die het voorjaar roken weer bij onze oude auto die het met zeer veel gereviseerde onderdelen nog steeds doet.
djaktief 
Door jou voel ik me ook gewaardeerd. Verder neem ik afstand van de belaging en probeer ik toch weer een beetje op gang te komen en een vlot te maken van alles wat drijft om weer wat vooruit te komen.
Laat je niet wegdrukken door zoutzakken, Dorothée. Ze zetten alleen zichzelf te kijk als “niets waard”.
Prachtige foto’s bij een ontroerend verhaal. Blijf vooral jezelf! Daarvoor word je hier gewaardeerd.
Wat omschrijf je mooi wat soms echt lelijk is. Je bent vele talenten rijk, ook het talent om te schrijven. Je woorden raken me.
Je schreef eerder bij mij dat we het “doorzetten tot iets lukt” gemeen hebben. Ik denk dat we ook het positieve zoeken gemeen hebben, zelfs al zijn de omstandigheden moeilijk. Zelfs al zie je het niet goed, je zoekt altijd het positieve. Soms lukt dat niet en verzand je in algehele negativiteit, maar er komt altijd dat moment dat je je recht en weer op zoek gaat naar het negatieve.
En ik denk dat wij als mensen vaak de neiging hebben om te focussen op het negatieve. Je hebt 10 mensen die iets positiefs zeggen, en 1 mens die je afbreekt. Dat laatste is wat we onthouden, natuurlijke. Dat blijft haken in ons hoofd. Dat klinkt en weerklinkt, stuitert van de ene kant van ons hoofd naar de andere en echoot inderdaad 200 keer.
Ik vind jou een fantastisch mens met een enorme veerkracht. Bewondering heb ik voor jou.
Ach Anne, lieve woorden van jou. Door alles ben ik een gevorderde in het tegen de berg oprollen van een grote sneeuwbal geworden. Mensen ontkennen soms de depressiviteit van mij omdat ik positieve punten zoek om me aan vast te houden. Het onterechte negatieve dat onlangs gebeurde weegt zwaar en vooral omdat ik er niet op kan reageren omdat ik dan zuurstof geef aan en vuurtje.
Je hebt een mooie wandeling gemaakt en voor ons mooie foto’s gemaakt.
Ik herken veel van je gevoel. Denk dat we waar allemaal wel last van hebben. En oprechte gevoelens zijn toch altijd goed?
Ik vind dat je het helder onder woorden brengt. Dank daarvoo.
En dat gedoe rondom je blognaam? Wat stom zeg. Maar ik snap dat het je raakt. Terwijl dat eigenlijk nergens voor nodig is lijkt mij.
Foto’s maakte ik met mijn smartphone en mijn hart.
Ben helaas een gevoelig en lichtgeraakt persoon. Maar ook dat mag van mezelf nu.
Ik vat benoemen wat je mist en/of tekort komt om goed in je vel te zitten, niet op als klagen. Het is onder woorden brengen van; stilstaan bij het leven.
Iemand slingert een keer een opmerking naar je hoofd, en jij hoort tweehonderd keer de echo.
Je kiest niet voor een depressie, die overkomt je. Door slaapgebrek, te veel op je bordje, een negatieve reactie, de immer aanwezige reflectie van je jeugd. Alles komt zwaarder binnen. Je schouders eronder zetten, helpt niet. Het is mentale onmacht die je lichamelijk doet balanceren.
Maar er zijn altijd mensen die jou op waarde blijven schatten om wie je werkelijk bent. Als jij twijfelt aan jezelf, twijfelen zij niet aan jou.
Dat je toch naar buiten gaat en doorzet, daar is moed voor nodig.
Je foto’s zijn weer prachtig. Ik zie dat het koolzaad verder in bloei is, dan bij ons. De knotwilg is goed getroffen. Een gespleten persoonlijkheid met een groene waas (-:
Ik vind je dapper!
Heb het gevoel dat je me begrijpt en bedankt dat jij een van de personen bent die niet aan mij twijfelt, terwijl ik het wel doe. Ik kan het wel bij anderen maar niet bij mezelf.
Dankjewel, doe waar je je goed bij voelt.
Wat mooi, jouw foto’s: het hoeft niet allemaal perfect te zijn. En wat je schrijft is zó eerlijk. Ik zou willen dat ik me meer bloot zou durven te geven.
Zoals vanouds een eerlijk verhaal, Blijf die je bent Dorothë en ga door. Laat je niet kisten door opruiers of andersdenkenden.. Wat een prachtige foto’s heb je weer gemaakt, zie je leven als dat witte bloempje, klein maar in de eenvoud het grootst.
Dankjewel, een goede suggestie Veronique.
Ik deel je gevoel van onveiligheid, dat weet je… het belemmert me. Maar ik deel ook je gevoel van liefde voor het leven, je man, je gezin, de natuur.
Je bent een mooi mens! 💙
Ik begrijp je; ik hoop dat ik hiervan me af kan schudden die onveiligheid en dat de bron uitdooft
Mooie sterke vrouw, blijf zoals je ben je ben mooi zoals je ben.
Dankjewel
Wat een ongelooflijke natuurpracht.
En hoe slaag je erin om in enkele rake zinnen te beschrijven hoe veel mensen zich voelen vandaag, de pandemie kotsbeu zijnde. Die belaging van je heb ik van dichtbij meegemaakt, was/is heel fout van die persoon en zou moeten gesanctioneerd worden.
Mijn hart alleen gelucht Paul. Op sancties ben ik niet uit, alleen op weer rein en veilig voelen.
Dankjewel. Ben benieuwd. Ik doe alleen klein werk wat echt moet momenteel.
Wat vreselijk voor je, ik vind dat mensen tegenwoordig zo snel oordelen. En ik herken je gevoel over de pandemie. Maar we blijven gewoon naaien hoor! Ik maakte voor mijzelf een jurk, die bij de dochters in de smaak viel dat ik gelijk drie extra exemplaren mag naaien😊. Ik laat je ze zien via instagram. Dikke knuffel xxx
De natuur als inspiratiebron én medicijn voor je verwarde hart, je verwoordt en verbeeldt het prachtig.
Vele paragrafen vertalen letterlijk ook mijn gevoel nu, steeds vaker, gevoel van onmacht, tot weinig komen, twijfel en onzekerheid, veel gemis en bijhorende ontmoediging, besef dat je niet mag klagen en er toch nood aan hebt.
Maar voor mij hoeft niemand dapper te zijn, kwetsbaarheid uiten vind ik juist heel mooi en eerlijk.
Laat je altijd over de streep trekken om buiten in de prachtige natuur (wat is het daar ongelooflijk mooi!) rust, aanvaarding en stilte in de chaos te ervaren, meer nog te genieten.
Beweging in de buitenlucht is mijn medicijn, maar ik hoop toch ook dat er wat aan de omstandigheden gebeurt.
Daar ben je niet alleen in! Ik hoop stevig mee.
Ik schrik toch wel een beetje, dat net jij je belaagd voelt, terwijl ik vind dat jij altijd zo bezorgd bent om anderen, dat jij altijd zo je best doet om overal iets positiefs te gaan zeggen. Ik hoop dat je het snel achter je kan laten, en dat de natuur je hierbij kan helpen.
Dankjewel voor je wensen.
Wat een prachtig logje voorzien van echt mooie natuurfoto’s.
Troost je Dorothé, je bent niet alleen met dit gevoel. Ook ik voel me sneller dan gewoonlijk aangevallen, gekwetst of uitgesloten. Het lukt me minder goed dan anders om over de dingen die me storen heen te stappen. Misschien ligt het inderdaad aan deze moeilijke tijd die maar blijft duren… We houden er de moed in en vinden troost in de natuur. Helaas lukte het vandaag niet want ik waaide zowat van de dijk en de wind was pijnlijk snijdend. Ver ben ik dus niet geraakt. Helaas nam ik er geen foto van maar voor het eerst zag ik de zon schijnen terwijl het sneeuwde. Een unieke ervaring.
Dank je voor je woorden Bea. Wat is is. Jouw reactie is de zon tijdens mijn blogshit oftewel jouw sneeuwbui zal ik maar zeggen.
Ik denk dat wel meer mensen zich zullen herkennen in wat je schrijft, mezelf incluis. De natuur biedt me onnoemelijk veel troost en door mijn beroep – en mijn eigen tuin – voel ik me er zeer verbonden mee.
Aan je mooie foto’s te zien hebben jullie zich ook laten meeslepen door het vele ontluikende groen. Knap!
Echt getroost voelde ik me door de aanblik van de natuur vandaag. Helen duurt wat langer. Schrijf nog eens over jouw tuin. Het inspireert. Het hoeft niet perfect, ook al is het je vak.
Ik vind het naar dat je zo’n slechte ervaring gehad hebt, laat dat je vooral het blogplezier niet afnemen. Al begrijp ik dat dat gemakkelijker gezegd dan gedaan is. En wat je schrijft over Corona en alles daarrond, is zo ongelofelijk herkenbaar!
Het is inderdaad makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik blijf bloggen juist ook over wat me raakt. Sterkte met jouw eigen coronatroubles.
Ik herken me heel goed in wat je schrijft over wat corona met je doet… we mogen niet klagen maar we voelen wat we voelen. Ik vind het heel erg dat je zo’n negatieve ervaring had in blogland. Zo jammer. Hou je sterk en geniet van natuur en toegestaan contact xxx
Bedankt voor je bemoedigende woorden.
Soms kan iets of iemand je van je pad brengen, maar recht je rug en stap weer verder. Mooi beschreven allemaal, ik denk dat we er allemaal iets in herkennen. Het lastige van geschreven communicatie is vaak het anders interpreteren door de ander en dan niet, als in een persoonlijk contact, het tijdig kunnen uitleggen. Je foto’s zijn prachtig. Daarnaast proberen we het allemaal goed te doen . Hopelijk verlies je niet het plezier in blogland. We hebben het nog zo nodig om elkaar zo te ontmoeten. Met lieve groet van mij.
In mijn goed doen werd ik geraakt en dat doet een kwetsbare persoon als ik ben zeer. Door me in deze kwetsbaarheid te laten zien recht ik mijn rug. De natuur troostte me. Jouw woorden uit het andere blogland doen me goed. Dankjewel.
Fijn!
Ik vind wat je beschrijft erg herkenbaar, ook al bevind ik me in een heel andere situatie. In de korte tijd die ik je nu als blogger ken, ben ik erg gestekt geraakt op je blogs. Juist omwille van je eerlijkheid authenticiteit. Ik zie daar niets onvolkomen aan.
Gesteld geraakt op je blogs dus 😉
Je woorden doen me goed. Ik kijk erg op tegen jouw kennis en prestaties dus het telt dubbel voor me.
Ontroerend mooi geschreven. Vooral de zin dat de stronken en de takken mochten zijn zoals ze waren. Zo mag jij ook zijn Dorothé. Ik heb het ergens anders ook al geschreven: ik heb veel bewondering voor jouw doorzettingsvermogen. Je hoeft niet altijd sterk te zijn. Je bent wie je bent en dat is goed zo. Van mij krijg je een welgemeende virtuele knuffel.
Dankje. Me volkomen voelen in mijn onvolkomenheden is een nieuwe bijzondere gewaarwording. Het doet me goed.
Daar ben ik heel blij om.