Boekenwurm knaagt door

Een jaar geleden schreef ik maandelijks een blog over de boeken die ik las maar het bloggen daarover – op mijn manier met verwijzingen naar achtergrondinfo – kostte teveel tijd en het gaf ook een druk om iedere maand ‘een boekenwurm’ te produceren. Toch mis ik het wel want nu komt het voor dat ik niet meer weet wat ik afgelopen maand las. Ik hou nog wel een lijstje bij in Excel dat ik hier publiceer en op Hebban staan de titels die ik las (en de rest natuurlijk ook).

Tijdens onze fietsvakantie las ik nauwelijks wat en bij thuiskomst moest ik ook echt weer inkomen. Ik ben gewoon begonnen met wat makkelijke kost. Nu heb ik onlangs een boek gelezen waar ik al voor die vakantie in begonnen was. Het is echter dusdanig ingewikkeld dat ik na de vakantie het moest herlezen om verder te kunnen waar ik was. Dat ik dat nu weer kan zegt iets over mijn concentratievermogen. Gisteren besloot ik weer eens een ouderwets boekenblog te gaan schrijven met inhoud maar toen ik er vandaag voor ging zitten om eerst maar eens in kaart te brengen welke boeken ik had gelezen liep ik al hopeloos vast.

Bijna alle boeken lees ik via de bibliotheek. Soms leen ik er wat van een vriendin of ik koop ze bij de kringloop of ruil ze in de minibieb. Mijn account bij de bibliotheek is dus een naslagwerk voor wat ik heb gelezen. Ik heb ook een account op de site van Hebban.nl waar ik terecht ben gekomen door mensen op Social Media die meededen aan een challenge om meer te lezen. Een aantal van de boeken die ik heb gelezen staan niet in de database van Hebban. Je kunt die er zelf aan toevoegen maar dat is wel even werk, want je moet naast auteur en titel ook gegevens als ISBN, flaptekst, uitgever etc. invullen. De boeken die niet op Hebban staan zijn vaak non fictie boeken of oudere boeken. Juist die leen ik niet maar koop ik via andere kanalen dan de bieb. Ik heb vandaag ook weer enkele titels aan de Hebban database toegevoegd.

Ik ben vandaag dus meer met lijstjes bezig geweest dan met schrijven over de boeken zelf. Toch is het niet helemaal zonde van de tijd want omdat ik zoveel lees is het wel handig om te weten of ik dat boek al heb gehad en ook van welke auteur ik meer wil lezen. Ik vergeet veel van wat ik lees nl. Ik weet niet of dat erg is. Misschien zou mijn hoofd anders wel uit elkaar knallen op een gegeven moment als ik alles zou onthouden. Ik denk dat wat echt belangrijk voor mij is, dat dat wel zal beklijven. En als ik iets nog eens terug wil vinden dan kom ik dus een heel eind met die lijst die ik bij hou. Hieronder is hij van de afgelopen 2 maanden. Omdat ik de laatste tijd niet zo nauwkeurig was weet ik nog wel de volgorde waarin ik wel boek eindigde (Hebban) maar ik kan niet terug vinden in welke maand precies. Daarom ziet mijn lijstje er een beetje anders uit als anders. Inmiddels heb ik 93 boeken gelezen dit jaar.

Gelezen in september en oktober

Alles bij elkaar gaat het deze maand om een slordige 6000 bladzijden. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat de non fictie boeken niet van kaft tot kaft worden gelezen. Ik neem ze door en haal eruit wat voor mij bruikbaar is. Over non-fictie doe ik de ene keer aanmerkelijk langer dan de andere. Soms valt een boek gewoon tegen en staat er niet in wat je zoekt. De andere keer haal ik er patronen of naaitechniek uit en ga ik allerlei dingen nazoeken in de praktijk zoals bij dat boek over wachtwoorden (recensie klik) en bij ‘Omringd door water’ dat over de 25 Nederlandse eilanden gaat. En in de ‘Atlas van de IJssel’ heb ik lang zitten turen naar de gebieden waar wij geweest zijn terwijl ik de historische kaarten heb overgeslagen.

• 

• 

Je ziet dat ik heel veel boeken met 3 sterren heb gekenmerkt. Dat betekent dat ik ze met plezier heb gelezen. Als ik een boek 4 sterren geef, dan heb ik er echt van genoten of veel uitgehaald en het maximale aantal geef ik slechts aan enkele boeken die ik erg goed vind en die me ook zullen bijblijven hetzij qua beschrijving of de wat ik ervan heb geleerd.

‘Je mag me altijd bellen is zo’n boek’ en het is geschreven door de weduwe van een bekende schrijver. Die noem ik nu bewust niet omdat Karin Kuiper, zoals de weduwe heet, even in de spotlight mag staan. Het gaat erom wat zij mee heeft gemaakt en wat ze aan ons door wil geven. Ik las het bewust omdat ik geconfronteerd werd met de dood van mijn neef. Ik was ben nog steeds zoekende in hoe ik zijn vrouw en kinderen en zijn moeder en zus kan steunen. Het confronteerde me ook met wat mij misschien ooit te wachten staat want we worden nou eenmaal niet allemaal 100 jaar.

Nog een paar boeken licht ik even uit:

”Mijn Amerika” van Mart Smeets heb ik gelezen om de beter te begrijpen hoe de Amerikanen in elkaar zitten en hij heeft me echt een stuk wijzer gemaakt. Hetzelfde beeld las ik eerder dit jaar ook in het boek van Yvonne Kroonenberg ‘God in Amerika’.

‘De man en zijn wielerverhalen’ las ik om meer te weten te komen over fietsen maar dit boek gaat eigenlijk over wielrennen. Ik ben hartstochtelijk op zoek naar boeken over gewoon fietsen. Ik heb wel het een en ander geleerd over de wielersport maar ofschoon ik inmiddels ook van fietsen hou zal ik nooit een wielrenner worden. Hardlopers lijken meer op elkaar als fietsers eigenlijk. Boeken over toplopers, traillopers en joggers boeien mij altijd omdat hardlopen in essentie hetzelfde blijft omdat je lijf je instrument is en je er niks anders bij nodig hebt.

‘Vrouw & fiets’ gaat ook voornamelijk over wielrennen maar daar heb ik als beginner nog wel wat dingetjes uit opgestoken. Er stonden wat stretchoefeningen in die ik niet kende. Het bevestigde me in het fietsen in een kleine versnelling en over de stand van mijn fietshelm (ver over voorhoofd). Nieuw voor me was dat vrouwen vaak langere benen hebben dan mannen en dat ze daardoor een groter frame nodig hebben. Het stuur zit dan vaak weer te ver weg omdat onze armen in verhouding niet zo lang zijn. Hierdoor kom je meer voorover te zitten en kun je overreiken en teveel druk voelen. Ook de breedte van het stuur – je schouderbreedte is bepalend- kan zorgen voor klachten. Ik heb zelf al een hele tijd last van mijn ellebogen dus ik ga dit nog eens laten checken. Het boek confronteerde me verder dat ik niet zo technisch ben aangelegd omdat ik mijn fietswiel er niet uit durf te halen. Banden plakken kan ik wel. Mijn record is 12 minuten, maar het wiel laat ik lekker zitten. Ik heb nog nooit een lekke band gehad met mijn sportfiets trouwens, ook tijdens die 2.000 vakantiekilometers niet…. gauw afkloppen. Ik zou ook wel eens wat beter mijn fiets mogen poetsen. Ik spuit hem/haar wel eens af maar uit dit boek leerde ik dat je dat nooit met de hogedrukspuit mag doen omdat er dan water tussen dingen kan doordringen waar het niet gewenst is. Ik weet alle namen van die fietsonderdelen ook nog niet.

In het boek staan verder vrolijke foto’s van hoe je je neus op de fiets moet snuiten, maar ik weet niet of dat nu wel zo handig is sinds het Covidvirus. Ik heb tegenwoordig altijd één of twee katoenen zakdoeken mee. Papieren zakdoeken zijn te klein en te lastig. Katoen trek je uit je zak, gebruik je en prop je weer terug. Je gooit je zakdoek gelijk met je sportkleding in de was. Duurzamer dan papier ook.

Tenslotte leerde ik nog uit dit boek dat het belangrijk is dat je niet ‘als een eend’ moet fietsen, oftewel alleen maar druk geven met je tenen, waardoor je alleen je kuit gebruikt. Het is belangrijk om je hakken goed naar beneden te drukken tijdens het fietsen zodat ook je hamstrings en bilspieren worden benut bij de overbrenging vanuit de hele platte voet. Dit geldt zowel voor fietsen met speciale klikpedalen als voor gewone pedalen en schoenen. Nu ik dit toepas ga ik makkelijker bergop.

Maar de reden om weer eens te bloggen over boeken was eigenlijk dit boek van Zadie Smith. Ze schreef het op haar 24e en publiceerde het net na haar afstuderen. Het is een opmerkelijk boek dat gaat over alles eigenlijk. Het is absoluut geen makkelijk boek door de veelheid van namen, onderwerpen en onderliggende thema’s maar als je je wilt verdiepen in discriminatie ook al denk je zelf dat je niet discrimineert dan krijg je inzicht door dit boek. Ik ben op het spoor gebracht om dingen buiten mijn comfortzone te lezen door Kathleen in dit blog en het doet me goed. Dat betekent niet dat ik me er beter door voel maar dat ik beter begrijp waarom mensen zich achtergesteld voelen en dat zorgt er in ieder geval voor dat ik niet polariseer. Er is een Engelse site waar uitgebreid over dit boek wordt geschreven klik. Ik was voor onze fietsvakantie in ‘witte tanden’ begonnen en had het half uit. Het was niet geschikt om mee te nemen omdat je je wel moet concentreren om het te vatten. Bij thuiskomst liet ik het zo lang liggen dat ik de eerste helft moest herlezen om er weer in te komen. Nu heb ik het al weer een maand uit en kan ik moeilijk reproduceren waarom ik het zo sterk vond. Ik haal een stuk aan over de titelverklaring van de site die ik hierboven al noemde.

‘All teeth are white, and everyone is the same when it comes to teeth—we all have ‘em. Meanwhile, White Teeth is populated by characters from different races and ethnicities and of different ages, who speak different languages and have very different ways at looking at the world. So we think teethwork is a symbol of humanity in this novel. You’ve probably heard a different version of this same symbol many times before: everybody’s blood is red. So we all bleed the same blood. Same idea. Yet, at the same time as teeth are a symbol of humanity as a whole, teeth are also used to identify individuals (yes, like on CSI). Each person has a unique set of teeth. And teeth also have roots. And roots, as all the talk of root canals suggests, are worth saving. So, Zadie Smith is demanding kind of a lot of us readers with this teeth symbol. She wants us to just sort of hang out with the idea that people are basically the same (you know, there’s only one humanity), but that there are also some really awesome differences between people. ‘

Ik had moeite met het einde van het boek maar ook dat is eigenlijk inherent aan het proces en het leven zelf heb ik later begrepen. Het boek stopt maar de levens en het proces gaan door. Je moet er je best voor doen maar dan heb je ook wat. Ik denk dat ik het over een paar jaar nog eens zal herlezen.

Tijd om een eind aan dit blog te breien en dat doe ik met een foto van alle boeken die bij mijn bed en stoel liggen. Jullie zien dat ik nog leesvoer genoeg te smullen heb. In ‘De tachtigjarige vrede’, ‘Dingen die ja alleen ziet als je er de tijd voor neemt’, ‘Leef meer denk minder’, ‘Grip’ en de naaiboeken ben ik al bezig. Maar tips blijven welkom. Ik noteer ze op mijn leeslijstje voor ooit. Blogger Koen had een boekentip en toen ik daarop reageerde met een verwijzing naar dat lijstje van mij stelde hij dat dat land de grenzen gesloten had maar ik kom toch regelmatig in ‘ooit’. Ik hoop dat jullie ook die mooie plek op welk van jullie verlanglijstjes dan ooit zullen raken.