Ook al weet ik dat diverse lezers van mij kunst helemaal niets vinden toch schrijf ik er een derde blog over mijn bezoek aan het museum. (klik deel 1, klik deel 2) Bij mij gebeurt er namelijk iets in een museum of met kunst in de openbare ruimte. Kunst laat mij out of the box denken. Ik erger me er soms aan of geniet er juist van of het maakt me nieuwsgierig en laat me nadenken over dingen. Ik bezoek tentoonstellingen in eerste instantie omdat het me aanspreekt en zoek niet direct iets op waar ik de pest aan heb maar probeer wel breed te kijken. Zo’n beetje als op dit affiche dat ik afgelopen week in een boekwinkel tegenkwam. Want het geldt niet alleen voor boeken maar ook voor TV, films, kunst en voor vakantie en zeker voor mensen. Soms valt het mee en soms valt het anders uit maar ik word er altijd wijzer van.
De tentoonstelling van de Duitse mixed-media kunstenaar Wiebke Siem (1954 geboren in Kiel) is vervreemdend en grappig. Haar installaties, beelden/poppen en mode-objecten lijken in eerste instantie mode en design uit de 20e eeuw, maar gaan ook en vooral over de ondergeschikte rol van de vrouw, zowel in de kunst als het dagelijks leven. Met thema’s als ‘huiselijkheid’ stelt Wiebke Siem op humoristische wijze de sociale ongelijkheid die zij ervaart aan de kaak. Ook zijn er sculpturen opgebouwd uit alledaagse voorwerpen als wandelstokken, broodplanken, deegrollers en koekenpannen.
Het was ondertussen al laat geworden en mijn capaciteit aan wat ik kon verwerken aan nieuwe indrukken en informatie was aardig vol maar toch grinnikte om en verbaasde me over de diverse creatieve vondsten. Eigenlijk voelde ik me ermee verbonden. Ik doe iets vergelijkbaars met mijn recycleprojecten door van niets iets te maken, ofschoon dat meer op het vlak van ambacht valt. Ik verwijs verder naar de wandtekst in het museum over het maximale minimum.
The Maximum Minimum (Het maximale minimum, 2022), een nieuwe installatie die bestaat uit jurken en knooppoppen, balanceert op het voor Siem altijd interessante snijvlak van mode, kunst en etnografie. Siem heeft de poppen speciaal geproduceerd voor de vitrines die zijn ontworpen door de architect van het Kunstmuseum, H. P. Berlage. Deze beslissing weerspiegelt Siems kritische interesse in de presentatie van museale collecties en zet haar praktijk door om binnen het museum haar eigen museum te creëren. In haar materiaalkeuze keert Siem terug naar de iconografie van het kleermaken. Volgens Siem is het bestaan van de kunstenaar fundamenteel oneconomisch. Door zich te wenden tot de naaibenodigdheden zoals knopen, gespen en scharen die te zien waren in haar vroege werk, suggereert ze dat de kunstenaar iets nieuws kan blijven creëren met de voor hen beschikbare middelen om zo het maximale uit het minimum te halen.
Maar ze steekt vooral de draak met alles. Ik moest zo keihard lachen om haar kledingstukken. Je probeert als naaister/costumière/coupeuse/kleermaker nl. altijd alle lijnen netjes door te laten lopen bij kleding maar zij doet dat expres niet. Ze kan het wel, dat zie je in dat grijze jasje, maar ze doet het lekker niet in de groene jas, de gele jurk en het geblokte twinset.
Ook in deze tentoonstelling had ik duidelijk een favoriet object. Kunnen jullie het raden? En is er iets dat jullie aanspreekt? Of is het teveel out of the box voor jullie? Er zijn diverse lezers van mijn blog die vaak wat later lezen en dan pas reageren. Om iedereen de tijd te gunnen onthul ik daarom pas over een tijdje mijn favorieten.
Ik sluit af met de vier muurschilderingen die in het kruis van het gebouw zijn gemaakt. De schilderingen zijn gedaan door Wim Starkenburg en Asmir Ademagic in 2002. Het is hun weergave van de reliëf met figuren die geschonken zijn door de Amerikaanse kunstenaar Sol LeWitt. Ze zijn te vinden op de gevel van het Fotomuseum Den Haag/KM21. Ik ontdekte dit door het boekje dat manlief – die de beeldentuin bezocht terwijl ik binnen de andere tentoonstellingen bekeek- had meegenomen. Ik ontdekte dat die Sol LeWitt nog veel meer dingen in het Gemeentemuseum heeft gedaan zoals Wall Drawing 373 maar dat is weer iets voor een volgend bezoek. Voor de duidelijkheid het Gemeentemuseum heet sinds 2019 Kunstmuseum en het bestaat uit meer delen: Het Fotomuseum Den Haag, KM21 (actuele kunst) en het Kunstmuseum Den Haag. Het is vooral omdat er verwarring bestond over de inhoud van het het museum voor bezoekers die Den Haag niet kennen. De gedachte erachter is dat je in een Kunstmuseum kunst gaat bekijken terwijl achter de term ‘Gemeentemuseum’ iets heel anders kan zitten. De naamsverandering in 2019 viel niet bij iedereen in de smaak. Maar ik ga nu toch maar netjes mijn blogs aanpassen.
Mijn museumkaart heb ik nog veel te weinig gebruikt eigenlijk. Als jullie tips hebben welke tentoonstellingen/musea ik echt ‘moet’ zien dan hoor ik het graag. Ik heb een zwak voor bijzondere gebouwen.
Ik bezocht dit museumjaar alleen Calder in de Kunsthal (april) en het Arboretum Trompenburg. En in december Het Depot. De rest is allemaal langer geleden.
djaktief 
De lange groene jas vind ik super. Wel ongelijk, maar op een mooie manier. Ik denk dat het jou keuze ook zou kunnen zijn.. De andere ongelijke kledingstukken vind ik te makkelijk..zo hangen er vaak ook jassen of pakjes in de winkel, moet kunnen vindt men dan, maar ik vind dat men zich er daar te gemakkelijk mee afmaakt.
Zoals ik me nu voel, aan het eind van een actieve week, zou ik het liefst lekker languit op dat dikke en ongetwijfeld zachte kleed op de vierde foto van je eerste serie gaan liggen.
Ik denk dat het gele jurkje met het ruitje jou goed zou staan, misschien jouw favoriet>
Ik ben zelf niet zo’n museumbezoeker, de laatste bezoeken waren oa aan het Haags Historisch museum en de Gevangenpoort omdat mijn dochter daar toen werkte….
Je blog over Balenciaga maakte me niet enthousiast voor die tentoonstelling. Dit vind ik wel weer leuk, dus misschien ga ik toch ook richting Den Haag. Die ongelijke ruitjes spreken we wel aan. Ik kijk ook graag anders tegen dingen aan.
Wiebke heb ik gisteren ook gezien en ik moest net als jij vaak lachen. Het is vanuit je woonplaats een eindje reizen, maar als je eens een bijzonder museum qua gebouw wilt zien (en vaak ook wat betreft de tentoonstellingen) kan ik je het Groninger Museum aanraden. Daar kom je gegarandeerd met een glimlach uit. 🙂
Dat Groninger Museum daar was ik al een paar maal. De laatste keer met de ‘tentoonstelling’ Daan Roosengaarde
De groene jas!
Als jassenfan kies ik resoluut voor de lange groene jas. Toppertje!
mij valt gelijk op de naam Wiebke , een echte Friese naam , dan zie ik de plaatsnaam Kiel , en is dat niet in Oost Friesland 🙂
haar manier van denken bevalt me ook , lekker eigenwijs , goed te zien in die gele jurk o.a . niks netjes volgens de lijntjes , expres er tegen in hihihi
Van de kledingstukken vind ik de gele jurk de mooiste, al zal ik nooit geel dragen want dat vloekt met mijn haarkleur.