#WOT: voorbij

Drieëndertig jaar gingen voorbij sinds ik op 24 februari 1990 mijn man Arjen ontmoette. Waar blijft de tijd?

Vandaag is het precies een jaar geleden van de inval in Oekraïne. Dat is een verjaardag waarvoor ik geen uitnodiging wil ontvangen. Bewust op zoek naar goed nieuws en mooie dingen ben ik in deze donkere tijd en in een poging om de wereld een beetje mooier te kleuren schrijf ik hoe ik manlief heb leren kennen. Bij Liesbeth las ik over goed nieuws en bij Berna over het leven lichter maken en dat combineer ik dan met het de #WOT van deze week van Irene. Bij haar kun je de andere inzendingen lezen.

En de laatste toelichting bij deze blogpost is op de mural met gedicht die ik fotografeerde in Crooswijk (hoek Goudse Rijweg/Crooswijkseweg) die ik bij dit thema vond passen. De mural is geschilderd door Tom Kraanen en het gedicht is van Derek Otte. Als je het inspirerend vindt klik dan even door en kijk ook op hun Instagrampagina’s voor meer moois.

Het ging als volgt:

In Beuningen woonde in een appartementenblok van zes HAT-eenheden. Naast mij woonde een stoere jongen – wiens naam ik ben vergeten – die bij de marine zat of had gezeten. We spraken af om samen naar het de hostent op Plein ’44 (Nijmegen) te gaan om carnaval te vieren. We waren absoluut niet elkaars type maar we aten of dronken wel eens samen wat. Dat deed ik ook met mijn bovenbuurvrouw. Met wie ik overigens nog steeds bevriend ben. De afspraak was dat ik zou oppassen dat hij niet teveel zou drinken en hij zou opletten dat ik niet lastig werd gevallen. Zo gezegd zo gedaan.

Toen we in de feesttent waren verdween buurman gelijk uit beeld door met een meisje de Lambada van Kaoma te dansen. Ik dacht: wat jij kunt dat kan ik ook en ik heb de eerst de beste gegrepen om te dansen en dat was Arjen. Met hem had ik een heel gezellige avond. Tussen het hossen en dansen door vertelde hij dat hij in Rotterdam woonde en werkte en nu bij zijn ouders logeerde om het Nijmeegse carnaval te vieren. Aan het eind van de avond wilde hij met me afspreken maar ik hield de boot af want Rotterdam was immers aan de andere kant van het land en zei iets in de trant van ‘laten we dat maar aan het toeval overlaten’. Buurman en ik gingen zoals afgesproken samen naar huis.

deze lambada is altijd ons liedje gebleven

De volgende dag had ik een afspraak bij een vriendin in Utrecht waar ik in mijn oude bruine Polootje naar toe reed. Op de radio was het programma ‘De zalige liefdeslijn’. Dat was een soort datingsprogramma waarin oproepen langs kwamen van jongeren die iemand in de trein of ergens anders hadden ontmoet die ze niet konden vergeten en waarmee ze graag in contact wilden komen om nog eens af te spreken. Al luisterend naar al die verliefdheden kreeg ik er spijt van dat ik niets had afgesproken met mijn clown van de avond ervoor. Thuisgekomen belde de buurman aan. Hij had wel een afspraak gemaakt met het meisje dat hij had ontmoet en vroeg of ik ook nog naar de stad ging. Natuurlijk wilde ik toen wel mee. Hij had bijtijds afgesproken en om 20:00 waren we al in de feesttent. Ik hoste wel mee maar hield toch steeds mijn blik gericht op de ingang. Toen ik om 21:30 de krullenbol met het clownshoedje ontdekte vloog ik hem om de nek en feestten we vrolijk verder.

Na deze avond was ik wel te porren voor het maken van een afspraak maar ik moest maandag gewoon werken en had daarna afgesproken om te squashen met een vriendin. Het zou ons eerste afspraakje worden waarbij we niet verkleed waren. Na het werk en het squashen kon ik douchen bij in het studentenhuis van mijn vriendin. Dat was nogal gedoe omdat de douche in de keuken zat en er normaal op die tijd niet gedoucht kon worden maar de noodzaak om fris en fruitig op de eerste echte date te verschijnen werd gelukkig begrepen. We gingen eten in café De Spil en van het een kwam het ander. We trouwden 5 jaar later ook op de 24e maar dan in april. In onze ringen staat ons symbolische getal 24-24-905.

De foto hieronder is gemaakt een jaar later met carnaval (1991 dus). We drinken voorafgaand aan boord bij mijn ouders een kopje koffie. Inmiddels zijn er 33 jaar voorbij en we zijn nog steeds elkaars betere helft. Ik wens dat dat nooit voorbij gaat.