Kunstervaring in Depot Rotterdam

Tijdens een wandeling in maart in Rotterdam

Al lange tijd zag je in de eeuwige Rotterdamse bouwput weer een bijzonder gebouw opkomen dat nu liefkozend de soepkom en de slabak wordt genoemd. Gisteren was ik er binnen met manlief en 2 vrienden. Dat binnen geraken ging nog niet zo gemakkelijk omdat we allereerst een flinke bui op ons kop kregen en daarna kleurde mijn QR-code steeds rood terwijl deze de dag tevoren nog groen was in bij de fitnesstoegang. Ik ontdekte dat mijn QR vernieuwd was maar kon geen verbinding krijgen met internet om de link te volgen. Via de hotspot van manlief lukte het uiteindelijk wel. De beveiliger was opgelucht dat hij ons binnen kon laten. Onze vrienden hadden ondertussen een instaprondleiding geboekt en we togen eerst met de lift naar restaurant Renilde voor de inwendige mens en het uitzicht want er kwam net een waterig zonnetje tevoorschijn.

Het uitzicht is magnifiek: je ziet de bekende gebouwen en bruggen nu weer eens vanuit een totaal andere hoek. En het is ook heel apart nu neer te kijken op de plek waar ik met de Rotterdam Running Crew destijds startte voor diverse runs door de stad.

Het restaurant is groot en schijnt heel gemakkelijk totaal anders ingericht te kunnen worden. Ik genoot van een echte latte macchiato en we speelden met het spiegelende plafond. Ik realiseer me nu dus dat zowel de buitenkant als de binnenkant van het Depot spiegelen.

Daarna gingen we het museum in vanaf de 6e verdieping naar beneden. Je weet eerst niet goed waar je kijken moet. Ik zag gelijk zoveel mooie dingen en ik wilde ze ook vastleggen op de foto. Je had tevoren een app kunnen downloaden maar dat was ik vergeten. Ik had nog steeds geen wifi en kon dat dus niet alsnog doen en besloot maar gewoon te genieten van wat ik zag. We gingen niet gezamenlijk met zijn vieren alles maar lieten elkaar lekker vrij. We zouden elkaar op een bepaalde tijd bij de instaprondleiding treffen. De app heb ik inmiddels gedownload. Deze onthoudt wat je in het Depot hebt gescand en dan kun je dat thuis nog eens rustig nalezen. Dat was erg handig geweest. Ik weet zeker dat ik nog wel eens in het Depot terug zal keren en dan doe ik het allemaal slimmer. Ik meld het maar als tip voor de anderen die een bezoek overwegen of gepland hebben. Je kunt met die app sowieso zoeken op trefwoord door de hele collectie in het Depot. Je voert jurk in en komt bij alle jurken die er zijn en de plaatjes wijzen je de weg. Het is echt heel goed toegankelijk.

Terug naarhet Depot zelf. Het werd al snel duidelijk dat het geen museum met kunst is maar meer een ervaring/ontdekking van wat er allemaal komt kijken bij kunst. Een kijkje achter de schermen. Wat is kunst als het niet tentoongesteld wordt? Hoe wordt het bewaard en behouden etc. Er is wel veel kunst te zien in de vitrines die ogenschijnlijk kriskras door het hele gebouw hangen.

Ik spreek over ervaring/ontdekking omdat je letterlijk vanuit allerlei hoeken naar de objecten kunt kijken. Er is bijvoorbeeld een hele serie portretten uit allerlei periodes waarvan je zowel de voor- als de achterkant van het de schilderijen kunt bekijken. Door de vitrines heen is het soms wat lastiger fotograferen maar er treden ook bijzondere effecten op zoals de weerspiegeling van lichtbeelden van het werk van Jef Wall ‘Children’ in het ‘Zelfportret met penseel en witte doek’ van Carel Willink

En hoe bijzonder is het om het werk ‘manhole’ (eigenlijk ‘Untitled’) van Maurizo Cattelan helemaal te zien. Ik ontdekte dat hij dus op een kast en een stapel dozen stond. De kwaliteit van mijn foto’s is matig maar ‘gezien te hebben hoe het zit’ vind ik belangrijker. Ik plaats deze foto’s om het uit te leggen.

Het boven en onder naar kunst kijken kon je ook ervaren door letterlijk over antiek vazen en te lopen en ze later weer van onderen of opzij te zien. Idem met stenen sculpturen.

En dan de thema’s en kleuren die terugkomen. Je ziet bijvoorbeeld vrij veel roze in glaswerk en kleding, maar ook handschoenen. En soms zijn er opstellingen waarbij een naakt onder een couturestuk staat. Als de bodem uit de vitrine zou vallen zou het gewoon passen.

Er valt nog veel meer te vertellen over dit Depot. Je mag nl. samen met een medewerker met groepjes van 6 mensen kort in de afgesloten zalen om te kijken hoe de kunst wordt opgeslagen. Daarvoor moet je bij binnenkomst over een plakkende mat lopen zodat de zandkorrels daar achterblijven en niet in de rails van het kastensysteem komen. Je ziet de gekste dingen liggen en ook hoe ingewikkeld het is om sommige dingen op te slaan. Ik begrijp in een klap waarom de verzekering van kunst zo prijzig is. Verder is alles opgeslagen op een bepaalde temperatuur en luchtvochtigheid. Alles is gecategoriseerd, gefilmd, gefotografeerd, gedocumenteerd en met streepjescode op opgeslagen. De scheidingsmuren tussen de diverse zalen zijn van materiaal dat de lucht zuivert of zoiets. Dat heeft maar een bepaalde capaciteit en daarom mogen er niet meer dan zoveel mensen tegelijk voor een korte tijd in. Wij zijn bij 2 depots naar binnen geweest. Bij alle zalen hangt een tv waarop wordt verteld over de inhoud.

En dan zijn er nog de zalen waarin de restauraties plaatsvinden. Daar was op zaterdag geen activiteit te zien behalve de kunstwerken die klaar stonden voor restauratie- of onderhoudswerkzaamheden.

Ik raak niet uitgepraat over de veelzijdigheid van dit Depot. Er zijn nog zalen over de bouw van het Depot zelf en de inrichting en klik ook hier en het ontwerp zelf van MRDV. en ook over de renovatie van het Museum Booijmans van Beuningen, waartoe het Depotgebouw behoort. Het museum is sinds 2018 dicht en gaat pas in 2026 weer open. Ik vond dat ook super interessant om te bekijken. Klik op de site van het bureau Mecano die daar mee bezig is en zie gelijk een prachtige luchtfoto waarbij je bovenop museum en Depot kijkt.

Wij sloten af met een bezoekje aan het toilet en zelfs dat was bijzonder, want de wc’s worden gespoeld met opgevangen regenwater. Het ziet er bruin uit. Je handen kon je met gewoon schoon water wassen gelukkig. Toen we buiten kwamen bleek dat de kunst daar gewoon verder gaat met de video-installatie ‘Het leven verspillen aan jou’ van kunstenares Pipilotti Rist en op You Tube maar het is nu hoog tijd om een eind te maken aan dit inmiddels weer veel te lange blog.