Een rijk leven

Nee, ik heb het niet druk. Ik heb een rijk leven. Er zijn heel veel dingen die ik kan doen, Er zijn nog meer dingen die ik wil doen. Dat ik even niet blogde had te maken dat ik steeds een keuze maakte om andere dingen voorrang te geven. Nu kies ik ervoor om te bloggen over wat er de laatste tijd zoal gebeurde.

Een paar wandelingen maakte ik waarvan ik erg genoten heb. Ik liep aan het strand bij Ter Heide en wandelde over de Zandmotor in de stralende zon. Ik dacht Scheveningen te kunnen halen maar dat zat toch nog een flinke geul tussen. Het was een doordeweekse dag en het was heerlijk om mijn hoofd leeg te laten waaien op dat stille strand. Verder verbaasde ik me over de talloze kitesurfers. Jeetje wat een durfals.

Maar dichter bij huis is ook veel moois te vinden. Ik ging zowaar twee keer wandelen met verschillende vriendinnen in de Crezeepolder vlakbij Ridderkerk. De eerste keer stormde het en baggerden we dwars door alles heen om later de/het echte route/pad te vinden. We werden bijna van de bruggetjes geblazen.

De tweede keer klimmen we ook de heuvel in de Gorzen op voor het uitzicht van boven. In dat gebied heb ik al diverse keren hardgelopen zowel recreatief als in een crosswedstrijd.  Er is ook een filmpje over het gebied te bekijken maar erdoor heen lopen geniet echt de voorkeur om gedetailleerd te genieten.

Maar opeens zien we mannen in rare pakken ons tegemoet komen en ook een fotograaf in actie. Wij komen ook nog in beeld zoals ik later die week in het artikel ontdek.

met respect voor copyright Alblasserdams Nieuws

Wij vervolgen ons rondje en genieten van de de pootje badende bomen en het raden naar de verschillende soorten watervogels die we zien.

Toevallig ben ik in september/oktober diverse keren op pad geweest voor feestjes/verjaardagen. Om niet altijd in nacht en ontij te hoeven rijden knoopten manlief en ik er af en toe een overnachting aan vast. Dit had ook als voordeel dat we dan ook nog even konden genieten van andere dingen in de omgeving waar we beland waren.

Zo waren we in Assen waar we een flinke fietstocht maakten en de hunebedden in Rolde nu eens van dichtbij konden bekijken. Heel lang geleden had ik er al eens eentje gezien op een schoolexcursie voor aardrijkskunde trouwens.

En was ik in de Millinger Theetuin voor een lunch. Dit paradijsje hadden manlief en ik in augustus bij toeval ontdekt. Nu was ik er met familie voor een bijzonder verjaardag.

Je kunt in die omgeving ook prachtig wandelen en fietsen maar daar hadden we die dag geen tijd genoeg voor. De tuin heeft ieder jaargetijde een ander uiterlijk natuurlijk. We boften ongelooflijk met het weer. Je dwaalt er door het hoge bamboebos….

en verbaast je over de prachtigste bloemen en bladeren.

 

 

Maar niet alleen buiten heb ik genoten. Ik was in het Museum voor Modern Realisme oftewel More. Je kunt de schilderijen daar echt goed van dichtbij bekijken. De belichting en de aanduidingen zijn uitstekend en het is een erg prettig gebouw. Ik wilde er al lang naar toe omdat ik hou van de schilderijen van Carel Willink maar daarvan was het merendeel verplaatst naar kasteel Ruurlo dat we ivm tijdgebrek niet konden bezoeken. We gaven onze ogen hier eerst maar eens te kost.

Kijkend naar de details komen de gewone dingen echt tot leven. Je kunt het op de foto’s niet zo waarnemen als je voor de schilderijen zelf staat. Dan zijn de dingen echt tastbaar en zou je zo een hap nemen.

Toen wij er waren was er een tentoonstelling met werken van onlangs overleden schilder  Herman Gordijn, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit van de man had gehoord. Ik werd enorm gegrepen door zijn schilderijen omdat hij naast staatsieportretten van o.a. de koningin en directeuren ook mannen en vrouwen schilderde waarop ‘het niet perfecte is perfect‘ van toepassing is. Een vrouw die zit te klungelen met haar oogschaduw, een prostituee etc. Neem echt een kijkje op de website om je te verbazen. En als je de kans krijgt om ze ergens in het echt te zien… doen

En afgelopen week bezocht ik nog een tentoonstelling #uitdemode – die intussen ook niet meer loopt – in het Centraal Museum in Utrecht. Ja ik haal de Museumjaarkaart er wel uit in 2017. Het was zoveel meer dan alleen het oeuvre van één couturier. Het ging over de opbouw van de jurken. Hoe kregen ze die queues zo voluptueus en hoe herstellen en bewaren ze deze modemonumenten. Ik heb er mijn hart opgehaald aan de modegeschiedenis maar ik zal jullie niet vervelen met ontelbare foto’s die mij vanuit mijn vakgebied interesseren. Nou ja een paar dan. Ik was bijzonder gecharmeerd van alle schitterende mouwafwerkingen, waarvan hieronder een paar voorbeelden te zien zijn.

Maar er was ook aandacht voor de vergankelijkheid van de mode. Er waren bijv. platte ‘schilderijen van strijkkralen’ die kledingstukken voorstelden die men voor zich droeg als statement wat mode is voor mensen: een manier om je te presenteren. Zie hieronder de foto’s en klik door naar dit artikel over het collectief Das Leben am Haferkampf  als je er meer over wil weten. Alle foto’s zijn aanklikbaar om ze gedetailleerder te kunnen bekijken.  Maar doen we dat nog wel met aandacht naar iets kijken zonder er direct een foto van te maken? Ik heb mijn ogen uitgekeken daar en ja ook flink wat foto’s gemaakt toch.

 

Dit blog is al weer tamelijk lang geworden terwijl ik nog zoveel meer te vertellen heb over alle dingen waar ik mee bezig ben en die me verrijken. Nee het is niet allemaal leuk…. die blessure …. die fietsdiefstal…. het geploeter in de tuin….. dat slechter wordende gehoor…. de kinderen die uitvliegen en de stilte in huis. En toch schuilt daarin ook weer de rijkdom van de kracht van je lijf leren waarderen en de bewustwording dat je geld hebt om spullen te kunnen vervangen bij pech. Waardering voor dat stukje grond waar planten groeien – ook veel onkruid trouwens –  en het genot van de muziek die ik nog wel hoor. We genieten ook wel van de groeiende volwassenheid en zelfstandigheid van onze boys, die gelukkig nog graag thuiskomen en over hun leven vertellen.

Niet druk dus maar rijk…. dat voelt heel anders.