de dood …. sterven ….. achterblijven…..
Het is niet zo’n glossy onderwerp maar het komt in onherroepelijk in ons aller leven. Soms veraf en vaag, soms heel dichtbij en zeer confronterend, soms op tijd en genadig, soms ontijdig en hartverscheurend.
Dat laatste gebeurde vorige maand en eerder dit jaar in april en juni. Mensen die mij zeer na staan verloren hun dierbaren. Ik wil verder niet op details ingaan. Ik zag het en wilde er voor ze zijn maar wist niet hoe. Mijn eigen rouwervaringen om de dood van mijn ouders is al weer lang geleden. Maar geen verlies is hetzelfde. Ik zocht naar informatie en kwam uit bij diverse boeken van Manu Keirse.
Hier twee stukjes uit het boek ‘Helpen bij verlies en verdriet’ van hem maar er staan nog zoveel dingen in die me raakten en inzicht gaven. Je mag eigenlijk geen bladzijden uit een boek zo publiceren maar beschouw dit maar als twee citaten. De schrijver was ook onlangs nog op tv te gast (in een talkshow van Jacobine)
In een van de andere boeken maar ook op TV spreekt Manu Keirse over het maken van een zorgvuldigheidsmap waarin je beschrijft wat er geregeld is en wat je graag wil en wat je nog wil zeggen aan. Je kunt dat net zo invullen als je zelf wil natuurlijk. Door het donorregister is iedereen zich er meer van bewust dat je een keuze maakt en dat er anders een keuze voor je wordt gemaakt.
Het is niet mijn bedoeling om hier een discussie of wat dan ook over op te zetten. Ik wil alleen een paar van de gedachten meegeven van de schrijver van dit boek omdat het mij zo heeft verder geholpen. Google er maar eens op.
Ik wilde eigenlijk dit blog afsluiten met te zeggen dat ik binnenkort weer over doodgewone dingen zou schrijven maar eigenlijk is het dus niet zo gewoon om over dood te schrijven.
djaktief 
Het “regelen” is hier sinds de verhuis ook vaker aan bod gekomen (al hebben we er nog niets aan gedaan). We zitten hier nu eenmaal als vreemde eenden in een bijt, het contact met familie is minimaal, gewoon omdat het aantal familieleden minimaal is. Dus moet je er wel voor zorgen dat je de dingen zélf in de hand neemt. Er zijn allang mondelinge afspraken gemaakt tussen ons, maar wat als we er tegelijk tussenuit knijpen? Met een auto-ongeval bijvoorbeeld? Misschien komt dit blogje wel op het goede moment en is het het spreekwoordelijke duwtje in de rug om er maar eens werk van te maken.
Zo kwam het bij mij op gang door door alle ontijdige ellende die anderen overviel. Herkenbaar dat het lastig is om echt stappen te zetten. Het is net of je het dan over je afroept.
Hoe ouder je wordt, des te meer mensen je ontvallen. Als dat een dierbare is, valt rouw rauw op je dak. Robbie Williams zingt dat zo mooi:
“There’s a hole in my soul
you can see it in my face,
it’s a real big place.”
Mijn schoonmoeder zei dat het gemis van haar man met de jaren niet minder werd maar juist meer.
Ik heb geen moeite met praten/schrijven over de dood. Heel toevallig bedacht ik me vandaag dat ik voor mezelf op papier wil zetten hoe ik het geregeld wil hebben. Geen sprekers bijvoorbeeld. En dat iedereen bij vertrek een zakje bloemzaad mee krijgt (speciaal voor bijen en hommels.)
Je hebt het prachtig verwoord.
Lieve groet.
Manu Keirse is een expert. Ik ben ooit naar een lezing van hem geweest over omgaan met de dood. Het is moeilijk omgaan met de dood… Er gaan ook steeds meer mensen dood… mijn ooms en tantes zijn nu bijna allemaal dood, deze week overleed de vrouw van mijn neef aan darmkanker, mijn buurjongen van vroeger stierf plots thuis op zijn erf, de man van een collega viel van de ladder bij het schoonmaken van de goot en overleed twee dagen later… De dood is weer flink aanwezig. Het zet een mens aan het denken, en niet altijd in positieve zin. Helaas, het hoort nu eenmaal bij het leven, steeds sterker naarmate je ouder wordt.
Ik heb een paar zwarte maanden achter de rug, en dacht vaak aan dit onderwerp.
Gelukkig ben ik er weer boven gekrabbeld. Het is niet gewoon om over de dood te schrijven, maar toch o zo belangrijk om voordat ‘het’ gebeurt de nodige regelingen te treffen.
Mooi dat je dit aanreikt… Het is iets dat ons allemaal overkomt. Eerst afscheid nemen en dan zelf… En zo onbespreekbaar als het toch is…….. Lieve groet,