Boekenwurm juli

Tegenwoordig kijk ik minder op mijn smartphone en ik merkte meer lees als anders. Ik heb even het aantal pagina’s van de boeken die ik in juli las opgeteld en kwam tot dik 3.600. De non fictie boeken en het boek dat ik niet uitlas heb ik niet meegerekend. Dat waren er ca. 1.300 meer dan vorige maand. Nou gaat het niet om aantallen maar het is wel opvallend. Wat ook meespeelt is dat ik minder kan hardlopen en met mijn handen dingen doen omdat ik op diverse plaatsen pijn heb. Ik neem dus meer tijd om te lezen en ik voel ook dat het me heerlijk ontspant. Televisie en Netflix kijk ik niet zoveel. Veel series vind ik eindeloos duren of het is mijn smaak totaal niet. Wel neem ik regelmatig een film op die me aanspreekt. Als slechthorende is alles wat niet vooraf ondertitelt is, niet goed te volgen. Dus talkshows en actualiteitenrubrieken daar heb ik niks aan, want tegen de tijd dat ik begrepen heb waar het over gaat is er al weer een volgend onderwerp. Daarom lees ik ook liever de krant dan dat ik het journaal kijk. Behalve de boeken lees ik nog veel meer letters. Nou kijk maar eens wat er afgelopen maand op mijn nachtkastje etc. lag.

‘De Kluts kwijt’ 303 blz. van Sarah Pinneao is een veel leuker boek dan de titel en de kaft doen vermoeden. Het heeft veel humor, vaart en is hedendaags. Het gaat over een moeder Julia die een eigen bedrijf opzet in biologische peutervoeding. Je leest waarmee ze allemaal worstelt … beurzen, naamsbekendheid, Social Media, pitchen van haar bedrijf, levertermijnen. Je ziet welke keuzes ze maakt om authentiek en verantwoord te kunnen ondernemen en hoe lastig de balans te vinden is met het moederschap en gezinsleven. Het blijft tot het eind toe grappig en boeiend. Ik heb er van gesmuld om in de terminologie te blijven. Het blijft lichte kost natuurlijk en niet alle personen en verhaallijnen worden uitgewerkt maar ik vind het een aanrader. De originele titel ‘Julia’s child’ vond ik er beter bij passen. Onder die titel vond ik ook deze review.

‘Levensnevel’ 20 verhalen op 190 blz van Kees van Kooten kreeg ik gratis van de bieb in Portland die oude collectie opruimt. Zo voelt het boek zelf ook een beetje. In zijn verantwoording schrijft Kees op de laatste blz. ‘In een poging het krimpende leven en de uitdijende dood met elkaar te verzoenen, schreef ik tussen 1996 en 199 deze autobiografische verhalen.’ De titel is een palindroom en dekt de inhoud wel. Kees kijkt vooruit om de ouderdom te bezweren dmv mondhygiëniste, het inleveren van zijn spijkerbroek en gebruikt plaatjes van de groentenweegschaal uit de supermarkt om zijn achteruitgang te schragen. Kees kijkt achteruit en verhaalt een beetje romantisch o.a. over zijn reizen naar Frankrijk en Indonesië.

Het eerste verhaal pakte me wel en er waren nog wel een paar mooie stukken maar over het algemeen was ik teleurgesteld. Ik verwachtte geen Van Kooten en de Bie– spektakel maar wel iets meer schwung en spitsvondigheid. Dat er wat foto’s bij de diverse verhalen staan maakte dat ik het toch wel wilde uitlezen. Ik ga het denk ik in een of andere minibieb plaatsen zodat een ander zich er nog eens in kan verdiepen. Hier staan drie stukken over deze titel waar je misschien wijzer van wordt dan van mijn verhaal: boekverslag op scholieren.com , recensie in Trouw en een recensie in NRC.

‘Clover’s kind’ 352 blz. van Amanda Prowse is de tweede poging een boek van deze schrijfster te lezen maar helaas verloopt het net als vorige keer. De opzet en het thema beginnen goed maar dan lijkt het alsof de schrijfster alles op alles moet zetten om het boek tot een aanvaardbaar einde te brengen. De thema’s zijn ongehuwd moederschap, ongewenste relatie op grond van huidskleur en klasseverschil en vriendinnen. Het verhaal over Dot die verliefd wordt op Solomon en zwanger raakt was voor mij te romantisch en overdreven. Dot krijgt van haar geliefde een mooiere naam: Clover, vandaar de titel. Veel stukken staan geschreven in een vertaald dialect en dat maakte het voor mij nog meer over de top. Het schrijnende verhaal van de liefde en de levens die door ouders kapot worden gemaakt blijft wel overeind en omdat ik wilde weten hoe het afliep heb ik het uitgelezen. Anderen denken er weer heel anders over: klik en klik en dat is maar goed ook want anders zouden we allemaal saai hetzelfde lezen.

‘Het Verre Veld’ is met 480 bladzijden een flinke pil die Madhuri Vijay heeft geschreven, maar ik heb er geen woorden of zinnen of bladzijden in overgeslagen want het had me helemaal te pakken. In twee tijdlijnen beschrijft de hoofdrolspeelstel Shalini haar leven met haar ouders voor en na de dood van haar moeder. Ze gelooft dat het verlies van haar moeder verband houdt met de verdwijning van Bashir Ahmed die als charmante verkoper regelmatig haar ouderlijk huis bezocht.

Shalini besluit hem op te sporen vanuit de vage herinneringen en aanwijzingen en ze komt zo via via allerlei mensen (Saleem, Abdul en Zoya Latief, Zarina) met weer een eigen geschiedenis en problemen in een bergdorp in Kasjmir bij de familie van Bashir terecht (Riyaz, Amina, Aaqib) terecht . Er komen allerlei Indiase gebruiken, regels en voedsel voorbij en je merkt dat Shalini uit een hele andere klasse komt en veel moet leren en ook veel verkeerd inschat. Ze denkt goed te doen maar haar inspanningen blijken echter catastrofaal te zijn. Ze is een vrouw die vragen stelt, dingen onderneemt en aan de kaak stelt maar de conflicten in ‘het verre veld’ oftewel het India ver van Bangelore niet snapt omdat ze vanuit haar geprivilegieerde positie en instelling denkt. Ze lijkt niet naïef maar is het toch wel. Ze krijgt van de familie van Bashir Ahmed een bijnaam: murgi oftewel muilezel. Daar kun je terecht symboliek achter zoeken.

Ik wil niet veel vertellen over de inhoud omdat ik dan de teveel prijs geef van het verhaal. Het is ingedeeld in 5 delen en 39 hoofdstukken waarbij meestal van verhaallijn wordt gewisseld. Er wordt in verschillende talen gesproken Hindi, Urdu, Kasjmiri, Engels maar dat wordt allemaal vertaald in het Nederlands. Alleen de begroeting ‘Salaam Alaikum’ en en het antwoord ‘Walaikum salaam’

Het is een enorm rijk boek met veel thema’s (ouder-kindrelatie, klassenstelsel, Indiase politiek, levensdoel, filantropie, machtsmisbruik enz.) maar daar heb je in eerste instantie geen erg in omdat het verhaal zelf je zo pakt. De beschrijvingen zijn uitgebreid maar niet langdradig. Ze helpen je in te zoomen om de gebeurtenissen op de juiste plek voor je te zien gebeuren.

Ik vond het boek een aanrader en kreeg het ook zo van mijn buurvrouw te leen met ‘dit moet je lezen’. Die boodschap geef ik dus maar door. Recensies in De Volkskrant en Het Parool. Vaak zitten de recensies achter een betaalmuur. Omdat we zelf De Volkskrant hebben, verwijs i daar regelmatig daarheen. Bij NRC kan ik geen link plaatsen want de muur staat daar nog verder naar buiten. Je kunt natuurlijk ook zelf de titel googelen en de beschrijving lezen bij de boekverkopers.

‘Shoot! Fotograferen met je hart’ door Anki Wijnen van http://www.zilverblauw.nl is 144 blz kijkplezier en inspiratie om wat beter je best te doen met fotograferen. Het geeft tips over de compositie en onderwerp van je foto waarbij ze gelijk zegt dat een foute compositie niet bestaat en daarmee neemt ze zich voor mij in. Als tips geeft ze mee om te zoeken naar symmetrie, structuren en patronen en lijnen. Ze adviseert om dichterbij te komen en een ander perspectief te kiezen en om het eenvoudig te houden. Er staat eerder teveel als te weinig op te foto. Dan heeft ze nog specifieke tips voor portretten, producten & interieurs en eten. Verder is er nog apart hoofdstukje voor fotograferen met je smartphone. Natuurlijk zijn er soms open deuren qua tips zoals het schoon maken van je lens, scherpstelling en de zoom uitbannen maar het helpt wel degelijk. Ik haalde er nog de tip uit om vooral horizontaal te fotograferen omdat je dan mooiere beelduitsnedes kunt maken.

Verder is 1/3 van het boek gewijd aan fotograferen met een spiegelreflexcamera. Dat leverde voor mij niet veel nieuwe inzichten op behalve dat je losse foto’s naar jezelf kunt mailen om ze eventueel via je smartphone op Social Media te gebruiken. Tenslotte ook nog wat creatieve tips over Sunflare, Bokeh, schrijven met licht en analoog fotograferen. Het boek staat vol prachtige foto’s om de tips te illustreren en aan het eind staan nog 2 pagina’s met allerlei Instagram accounts om eens een kijkje te nemen hoe die mensen fotograferen. Dat laat ik nog lekker even wachten tot oktober, maar ik ga wel vast even op haar website kijken.

In de flinke pil 574 blz. ‘De Wertheims, twee oorlogen, één familiegeschiedenis’ worden de lotgevallen van de familie Wertheim en de familie Süsskind beschreven tot in de 3e gereratie. De moeder van de schrijfster Sylvia Tennenbaum stond model voor Lene Wertheim uit het verhaal dat in 1903 start en eindigt in 1945. Ik heb al eens eerder een dergelijke familiekroniek (1937_1958) gelezen over de familie Cazalet, waar Elisabeth Jane Howard in 5 boeken een gedeelte van dezelfde tijdspanne overbrugt. De boeken zijn vergelijkbaar en toch ook weer helemaal niet. Ik heb beide schrijfsters met veel plezier gelezen voor zover dat dan mogelijk is als het over oorlog gaat. De Wertheims wordt chronologisch verteld en heeft veel meer structuur. Daardoor lijkt het soms wat afstandelijker, maar de drama’s zijn even groot. Ik vond het boeiende dat het over een niet praktiserende Joodse familie en dat er wat meer ongebruikelijke zaken voor die tijd in voorkomen zoals een echtscheiding en een homostel. Ik vond dit boek makkelijker te volgen dan de Cazalets omdat de personages vanaf het begin duidelijker zijn neergezet. Als je van dit genre houdt is het echt een aanrader en het kwintet over de Cazalets ook. Zoek de namen van de schrijfsters en je ziet of het je aanspreekt. Bij beide schrijfsters worden vergelijkingen gemaakt met ‘Downton Abbey’ en ‘Buddenbrooks’ als je dat wat zegt. Maar vergelijkingen gaan vaak mank. Hou het maar op uitgebreide familiegeschiedenissen in moeilijke tijden.

Op de kaft van het boek ‘Belgravia’ staat ook weer de naam Downton Abbey want de schrijver Julian Fellowes publiceert na het succesvolle script voor de televisieserie een boek van 479 pagina’s over twee Engelse families die in het midden van 19e eeuw tegenover elkaar te staan wanneer hun kleinzoon 25 jaar na zijn geboorte ten tonele verschijnt. Belgravia is een welvarende wijk in London waar ambassades etc. zijn gevestigd. De grandeur van deze gebouwen is de achtergrond voor het gelijknamige kostuumdrama met dezelfde titel. Ik had het boek uit de bieb geplukt om te lezen natuurlijk maar toen bleek het ineens zaterdagavond op tv te zijn. Inmiddels is de serie afgelopen. Ik vond de kostuums en de achtergrond prachtig maar het verhaal – ofschoon historisch gesitueerd aan de vooravond van de slag om Waterloo – maar magertjes. Met een breiwerkje ernaast heb ik de zes afleveringen uitgekeken. Een tijdje daarna probeerde ik het boek in de hoop dat het beter zou zijn dan de film maar helaas. Alles is helemaal uitgeschreven of beter gezegd platgeschreven, want je hoeft je er geen details meer bij voor te stellen want die worden allemaal al gegeven. Ik heb na drie hoofdstukken nog eens wat verder gebladerd en een ander hoofdstuk geprobeerd maar het werd niet beter. Het slot las ik ook nog even en dat bleef uiteraard hetzelfde als in de tv-serie. Ik weet niet of ik het boek wel gelezen zou hebben als ik de serie niet eerst zou hebben gezien. Hier een review in The Guardian over de serie en over het boek klik.

‘Vogelvlucht’ van Joke Verweerd is een psychologisch verhaal van 351 bladzijden dat wordt verteld door Matthy die door de ramp met de MH17 haar beste vriendin en collega Annis verliest. Zij zou met haar vriendin samen naar Indonesië zijn gereisd maar had haar plannen gewijzigd in verband meteen vakantie met haar nieuwe relatie en diens kinderen. Matthy moet niet alleen het verlies verwerken maar ook het feit dat zij er nog wel is door en dat dat heel anders had kunnen zijn. Matthy’s gevoelens, zorgen en twijfels worden haarscherp verteld. Ook wat haar helpt en wat juist niet.

Boet, de broer van Annis komt uit Indonesië naar Nederland om de zaken van zijn zus te regelen en Matthy helpt hem daarbij zo goed en zo kwaad als het gaat. Tussendoor speelt het verhaal van haar nieuw relatie. die ook anders verloopt dan gehoopt. Halverwege het boek is er ineens een tussentitel ‘Koers’. Terugbladerend ontdekte ik dat het eerste deel ‘Keerpunt’ heette. In dat tweede deel raakt de schrijfster me met wendingen in het verhaal kwijt. Het gaat over een reis naar Oekraïne die een vriend gaat maken. Matthy en Boet gaan mee. Het verslag van de reis is spannend beschreven maar ik kwam niet goed in het verhaal. De schrijfster heeft het voor mij te ingewikkeld gemaakt en er teveel (evangelische) elementen bij gesleept. Maar het eerste deel vond ik absoluut de moeite waard. Hier vindt je wat achtergrondinformatie klik.

‘De dag dat de tijd stilstond’ van Rachel Joyce hield me 383 blz. lang in de greep van de hoofdrolspeler Byron, c.q. Jim. Ontdek zelf maar hoe het zit. Het gaat over een jongensvriendschap en goedgelovigheid, sociale klasse, emancipatie, schuldgevoel, chantage etc. Klik hier voor een goede kenschets van de verhaallijnen van dit psychologische verhaal. Beter kan ik het niet vertellen. Het mooie en boeiende van het boek is dat kinderen echt kind zijn en geen semi-volwassene, daardoor ervaar je ook een de veel grotere impact van alles omdat de jonge Byron het niet begrijpt. Hij ziet zijn moeder steeds met een glas in de handen bijvoorbeeld en gaandeweg snapt hij pas wat dat betekent. Ik ga zeker nog op zoek naar meer boeken van deze schrijfster, want dit boek blies me omver en tilde me op.

‘Eet meer energie’ is een boek van 287 over voedingsleer van Marjolein Dubbers. En dan komt er gelijk een hele grote MAAR, want Marjolein Dubbers is vitaliteitscoach. Dit is geen beschermde titel en iedereen mag zich zo noemen. Zij is een ervaringsdeskundige. Op haar tweeënvijftigste raakte zij in een burn-out. Door haar voedingspatroon en leefstijl drastisch te veranderen overwon ze haar klachten. Ook haar carrière nam een andere richting. Zij richtte de energiekevrouwenacademie.nl op en schreef enkele leefstijlboeken.

In dit boek schrijft zij over mitochondriën: energiecentrales in je lichaam die ervoor zorgen dat energie uit voeding wordt gehaald. Door het eten van gezonde voeding kunnen we hier invloed op uitoefenen. Dit doen we door suiker, fructose, geraffineerde koolhydraten, bewerkte producten en industriële vetten te vermijden. Maar ook door onze darmflora gezond te houden en voldoende goede vetten, vezels, resistent zetmeel en gefermenteerd voedsel te eten. Ook superfoods, supplementen en intermitterend vasten horen hierbij.

Toch heb ik een gezond wantrouwen – althans dat denk ik – tegen dit boek. Het klinkt allemaal te overtuigend en belerend en het staat ver af van de gebruikelijke richtlijnen van het voedingscentrum. Of de adviezen van de schrijfster wetenschappelijk onderbouwd zijn blijft de vraag. Het is voor mij ook veel te ingewikkeld allemaal.

Toch haal ik nog wel wel wat uit dit boek, want op blz. 205 schrijft ze ‘Er is er maar één die kan bepalen waar jij het fantastisch op doet’, blz. 207 ‘Wees karig en kieskeurig met je koolhydraten’ en blz. 209 ‘Geef groenten echt de hoofdrol’. ‘Doe het stapje voor stapje’ en ‘Laat perfectie los en ga weer genieten van eten’. Als marathonloopster kon ik alles eten wat los en vast zat, maar als geblesseerde vrouw in de overgang ben ik nogal gevoelig voor pieken en dips van de suikers uit de koolhydraten. Ik eet nu ook echt meer groenten en fruit dan aardappelen/pasta. Maar daar had ik dit boek niet voor nodig. Ook de recepten spraken mij niet erg aan, maar ze waren wel fantastisch gefotografeerd. Misschien is dat wel het hoofdgevoel dat ik heb bij dit boek: te mooi om waar te zijn. Maar misschien spreekt het iemand anders juist geweldig aan.

Wat betreft dit onderwerp heb ik in 2018 een veel zinniger boek gelezen ‘zin en onzin in de supermarkt’ van Lotte Olthuis, waarin de schrijfster -onderzoeksjournalist – vrij droog weer geeft hoe het zit met voedingswaarden, ecologische voetafdruk en diervriendelijkheid. Het was een vrij dik boek maar toch heb ik het helemaal doorgenomen. Maar of het tot gedragsverandering bij mij heeft geleid weet ik eigenlijk niet. Waarschijnlijk is het lezen van dit soort boeken voor mij gewoon niet zinvol.

‘Het houden van mannen, veldgids voor de praktijk’ is een 218 pagina’s tellend ludiek boek dat werd geschreven door Myrthe van der Meer. Deze schrijfster deed eerder verslag van haar opname en heropname in de psychiatrie in de boeken PAAZ en UP. Haar relatie heeft altijd standgehouden. Ze zijn wel in therapie geweest. De schrijfster heeft een aantal etiketten van psychische aandoeningen en die van asperger is er een. Vanuit dat oogpunt beziet ze nu de man. Ze bestudeert hem en beschrijft hem met onderkoelde humor. Ze spaart zichzelf niet want ze weet dat ze zelf ook wel een flinke gebruiksaanwijzing heeft. Het is geen lachen-gieren-brullen-boek maar ik heb het met opgekrulde mondhoeken gelezen zo fijntjes en doorgetrokken tot in het uiterste details als ze de man in het veld heeft bestudeerd.

Terwijl de gemiddelde vrouw zich slachtoffer voelt als haar man niet wil praten komt Myrthe tot andere conclusies komt (blz. 86/87: ” Was Columbus een gelukkiger en productiever mens geweest als hij regelmatig zijn bemanning in een kring had gezet om te praten over hun gevoel. Is een goudvis gelukkiger als hij elke dag een halfuurtje kan praten over zijn angst voor verdrinking? Emoties uiten is iets anders dan emoties voelen, en emoties zijn vele malen complexer dan de populaire literatuur doet geloven. Zo leeft de gemiddelde man volgens het oeroude motto|: ‘echte mannen huilen niet’. De moderne samenleving heeft besloten dat dit fout is maar het feit dan een man niet vanbuiten huilt, betekent niet dat hij niet vanbinnen huilt. |Het idee dat emoties altijd geuit moeten worden is slechts een idee. Emoties voelen kan niet voorkomen worden, maar ze uiten is een keuze. Het feit dat mannen niet per se veel over hun gevoel praten hoeft dus helemaal geen probleem te zijn. De vraag waar het écht om gaat is of deze zwijgzaamheid de man helpt of niet. Daar zijn verschillende antwoorden op mogelijk:

• Ja, door mijn verdriet niet de voorrang te geven kan ik een steunpilaar voor mijn familie en vrienden blijven en dat geeft me weer een goed gevoel.
• Nee, ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt en de wereld gewoon doorgaat terwijl de mijne tot stilstand is gekomen.

……………… Praten over emoties die de man dwarszitten kan zeker helpen, maar dit betekent niet dat de man de rest van de tijd als verbaal gemankeerd wezen gezien moet worden. Met een kat kan men ook niet praten over het gevoel. Als dit al een probleem is, dan is het hoogstwaarschijnlijk vooral voor e partner; de kat geniet waarschijnlijk van de rust.“

Doe ook je voordeel met onderstaande tip op blz. 143:

“Wie zich verveelt hoeft slechts een van de volgende drie woorden in een zin te verwerken richting de man:

• weer
• altijd
• nooit

Zodra het mannenbrein een van deze woorden herkent, zal het namelijk direct op zoek gaan naar het onderliggende logische patroon. Kan hij zich één gebeurtenis herinneren waarin hij iets wél heeft gedaan – bijvoorbeeld de koelkast dichtdoen na gebruik- dan vervalt voor hem direct de waarde van het woordje ‘nooit’en dus ook de rest van de zin en stopt hij acuut met luisteren. Dit is het perfecte begin van een onzinnig dagje ruzie.”

Hier nog twee recensies van anderen over dit boek klik en klik.

Dikke 400 pagina’s wildwest avonturen en romantische verwikkelingen in het boek ‘Dans van de bergen’ van Julie Cantrell maar prima te pruimen vakantielectuur. Millie is de jonge hoofdrolspeelster die trouwt met Kenneth oftewel Bobbel die voor zijn baas een ranch op gaat zetten in de Rocky Mountains. Ingrediënten voor het verhaal: paarden, zwangerschap, verkrachting, pionieren, vriendin Kat die zich als verleidster ontpopt, wilde leeuwen, mooie maar onherbergzame bergen, indiaanse rituelen, steun van de familie/gemeenschap, tweede kans voor een verstotene. Er zit een christelijk tintje aan maar dat is niet te dominant. Een prettig leesbaar boek. Het is het vervolg op ‘Het lied van de bomen’, maar daar kwam ik pas achter toen ik naar recensies zocht. Ik las dat boek in 2017 en herinner me het niet helemaal precies meer, maar vervelend was het niet. Ik vond de bijrollen van Fortner, de verstotene, en Oka, de grootmoeder’ echt van toegevoegde waarde aan dit boek. Recensies van anderen, ook van het Amerikaanse origineel: klik en klik en klik.

Nee ik ben niet begonnen om Japans te leren. Dit boek (363 pagina’s) heet in de Nederlandse vertaling ‘De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren’ en is geschreven door Murakami Haruki. Ik vind het zelf echt een fantastische boekomslag waar de kleurloze man het middelpunt van het verhaal vormt.

Dit boek las ik al een paar jaar geleden, maar dat was ik vergeten. Ik nam het mee in een ander filiaal van de bibliotheek. Herlezen was absoluut geen straf. Ik heb vrijwel alles van deze Japanse schrijver al gelezen. Hij schrijft over gewone mensen die ineens iets overkomt waardoor ze anders in het leven komen te staan. De schrijfstijl is heel toegankelijk maar er worden veel diepere thema’s aangeboord, waar je dan over na gaat denken. Daarom is deze schrijver ook erg populair bij vrouwen. Hij schrijft eigenlijk heel westers en open maar wel over Japan en Japanse mensen en dingen. Omdat we hier niet zoveel van weten is dat wel een aantrekkingspunt. Verder gebeuren er ook wel vaak absurde dingen in dromen en zo. Dat is het onderdeel van Murakami waar ik niet zo goed mee uit de voeten kan. In zijn vroegere romans – waartoe deze behoort – grijpt hij daar niet zo vaak naar. Daarom hebben deze mijn voorkeur.

Dit verhaal gaat over een Tsukuru die van de een op de andere dag uit de vijfkoppige vriendengroep wordt gegooid zonder te weten waarom. Het verhaalt over hoe hij hiermee dealt. Hoe hij uit zijn depressie komt, gaat studeren, nieuwe vriendschap sluit, maar met angst in het hart om deze weer te verliezen. Op aandringen van een vriendin besluit hij contact op te nemen met zijn vroegere vrienden om te achterhalen waarom zij dit destijds hebben gedaan. Ik ga verder niet op de details in want dan verklap ik teveel. Kleuren en namen spelen een grote rol in deze geschiedenis.

Ook muziek is van belang en wel een bepaald stuk: ‘Le mal de pays’ van Frans Lizt. Dat is een gedeelte uit het eerste deel Suisse van de driedelige compositie ‘Années de Pélerinage‘. Om het stuk te beluisteren dat zoveel betekende voor Tsukuru moet je hier klikken want dat is in de uitvoering van de Russische pianist Lazar Berman. Het komt allemaal nog al nauw bij die Japanners. Bijzonder is wel dat hier allerlei mensen een reactie op YouTube achterlaten naar aanleiding van het boek.

Met een tweetal citaten wil ik jullie nieuwsgierigheid naar dit boek wekken:

blz. 243 “Ik mag dan iemand zijn waar niks in zit, dacht hij, maar er zijn tenminste een paar mensen geweest die iets in me hebben gezien, al was het maar tijdelijk – zoals vogels die ’s nachts in hun eentje op pad gaan overdag hun toevlucht zoeken ergens op een onbewoonde zolder. Als zuke vogels blij zijn met zo’n schemerige, stille, lege ruimte, diende Tsukuru er misschien zelfs blij om te zijn dat hij leeg was. “

blz. 311 “‘Ik heb mezelf tot nu toe steeds het slachtoffer gevonden,’zei hij. ‘Iemand die zonder enige noodzaak een wreed lot heeft moeten ondergaan en als gevolg daarvan een diepe psychische wond heeft opgelopen die de natuurlijke loop van zijn leven heeft verpest. En ik heb jullie vieren dat eerlijk gezegd af en toe wel kwalijk genomen. Waarom moet alleen ík het ontgelden, heb ik me meer dan eens afgevraagd. Maar misschien was dat helemaal niet zo. Misschien was ik zowel slachtoffer als kwelgeest, en kwetste ik zonder dat ik er zelf erg in had de mensen om me heen net zo hard als zij mij ketsten. En door dat te doen kwetste ik misschien ook mezelf.'”

Hier nog een paar kliks om te lezen wat anderen ervan vinden: klik, klik en klik en dan heb ik mijn werk voor deze maand weer klaar. Ik weet dat ik een paar dagen te vroeg ben voor het eind van de maand, maar het boek waarin ik nu bezig ben krijg ik toch niet uit voor die tijd. Het komt allemaal niet zo nauw toch? Misschien is het zelfs wel handig als je nog een boekentip wil voor in je vakantiekoffer.

Kunnen jullie wat met mijn boekenschrijfsels? Het vraagt flink wat tijd dus als iedereen nu zegt dat het niks is dan stop ik er gewoon mee en maak ik alleen een lijstje met wat plussen en minnen.

Verder ontdekte ik nog iemand die van lezen houdt, van hardlopen trouwens ook. Neem eens een kijkje op de blog van Joke.