Makkelijker gezegd dan gedaan

 

Operatie I, operatie II, operatie III …….. 

Vandaag was ik in het EMC bij de plastisch chirurg voor de 1e controle na operatie III. (Val je hier in het verhaal en wil je meer lezen: klik dan hier). Ik was al twee weken gespannen ook al wilde ik dat niet zijn. Ik verwachtte dat hij nog niets zou kunnen zeggen over het herstel en een evt. operatie IV ….. en dat was ook zo. Ik verwachtte dat ik daar ook wel tegen zou kunnen ….. maar dat was toch niet zo. De hoop dat het ooit helemaal weer goed komt had ik opgegeven dacht ik ….. maar dat was toch niet zo. Radicale acceptatie klinkt zo makkelijk in een mindfulnesscursus maar in de praktijk ligt het wel even anders.

Afgelopen weken is er veel geklust in huis (schilder, zonnepanelen) en schakelden we hulp in van vakmannen o.a. bij overmacht i.v.m. het vervangen van 3 lekke banden (die dingen zijn zo slecht te plakken tegenwoordig met die naden erin) en een dolle trapas. Och ja en de droger ging ook nog stuk. De monteur komt morgen. Is het nog te repareren? Onderdeel vervangen en klaar is Kees of kopen we een nieuwe…..? Hoe kundig de artsen ook zijn…. het gaat helaas niet zo als je geopereerd moet worden. Machines voelen niks maar mensen wel. Ik heb gelukkig geen heftige pijnen gehad na de operaties, maar wel veel fysiek ongemak (beurs, steken, tintelingen, schrijnen, gevoelloze huid, zenuwprikkels en flinke vermoeidheid en conditieverlies.

De conclusie van de arts vandaag was:

• dat we een half jaar moeten wachten hoe mijn gezicht zich herstelt
• dat littekenweefsel eerst ‘krom’ trekt en dat als de huid soepeler is deze verdikkingen weer vervagen
• dat littekens bij mij makkelijk rood worden
• dat mijn neus heel kwetsbaar en dun is aan de geopereerde kant

Verder haalde hij er nog een hechting uit bij mijn oor die had moeten oplossen. Ik had last van die plek en was al naar de huisarts geweest, maar die had het niet als te verwijderen hechting herkend 😉 .

Ik heb hem mijn neusspreider getoond maar hij waarschuwde me voorzichtig te zijn bij het gebruik ervan. Een gedeelte van mijn neus is nl. gevoelloos. Er zou ongemerkt een drukplek kunnen ontstaan en ieder letsel in mijn neus moet worden vermeden. Ik zou incidenteel wellicht gebruik kunnen maken van neusdruppels waardoor de slijmvliezen wat slinken. Daaraan kleven ook risico’s omdat je Xylometazolinehydrochloride maar beperkt mag gebruiken. De kans bestaat nl. dat je slijmvliezen daarna juist weer gaan zwellen en dan ben ik nog veel verder van huis.

Tja en daar sta je dan na een uur wachten binnen tien minuten weer buiten. (Ik voelde me overigens goed begrepen én behandeld door de arts laten we daar duidelijk over zijn.) Een vervolgafspraak voor over drie maanden kon nog niet eens gepland worden in het systeem van het EMC. Je weet dat er een vervolg komt maar welk, wanneer en hoe. Dat het heel moeilijk is om los te laten weten we allemaal, maar als je graag iets vervelends wilt afsluiten helemaal. Toch kan het niet anders en zal ik het wel moeten. Soms zal het me makkelijk afgaan maar vaak ook niet.

Afleiding is een goede hulp om fixatie te doorbreken. Gelukkig heb ik meer dan genoeg dingen om me op te richten: hardlopen natuurlijk – ingeschreven voor de marathon van Rotterdam ben ik immers – en mijn Naaicafé DJ. Maar loslaten is vooral ook stilstaan bij wat er is en wat het me doet/deed zonder erover te oordelen en het dan weg te blazen, door te prikken of te laten afdrijven. Ik ga het maar gewoon proberen ……

Naschrift 5 december:  Naar aanleiding van vele sterktewensen op FB….. ‘Het ergste heb ik al gehad hoor. Ik ben blij met de resultaten tot nu toe. Er zijn veel mensen die kanker krijgen voor wie het niet zo gunstig verloopt!’

 

nb deze teksten heb ik allemaal gevonden op het World Wide Web.
Auteurs en makers waren niet goed te achterhalen.
In ieder geval hartelijk dank voor de inspiratie.