De week vliegt voorbij en ik heb nog niets geschreven over mijn laatste wedstrijd. Dat komt waarschijnlijk omdat ik nog steeds in mineur ben over hardlopen door die pijn in mijn heup en omdat ik 5 km eigenlijk niet de moeite vindt om aandacht aan te besteden. (Voor mezelf dan wel want voor een ander kan dat totaal anders zijn).
Afijn vorige week zondag deed ik op 02-02-2020 mee aan de Zuidparkloop. Het was geen lekker weer en ik had de afstand verlaagd naar 5 km i.v.m. die heupproblemen. Op de fiets moest ik ernaar toe want manlief was schaatsen in Rotterdam. Lang leve de regenponcho want zo bleef ik toch nog aardig droog. (Tip van mij is om een plastic boterhamzakje mee te nemen en dan dat natte ding uit te zwieren en in dat zakje te proppen. Zo kun je er naderhand nog eens gebruik van maken). Ik had een bakje yoghurt up en nadien zouden we als we uitgesport waren lekker genieten van een zondag’s ontbijt.
Het hele festijn vond plaats nabij Ahoy in het Zuiderpark. Het is een van de loopjes die door Epic Funruns wordt georganiseerd. Op hun Facebookpagina kun je het nog duidelijker bekijken klik. De combinatie van goede doel en hardloopevent georganiseerd door een professionele organisatie is goed geregeld want aan alles is gedacht maar soms kan het ook wel een beetje als prefab overkomen als je begrijpt wat ik bedoel. Ze hadden ons al wel via Facebook en mail gewaarschuwd voor het weer in ieder geval. Maatregelen daartegen waren er niet genomen bij de start behalve een paar tenten zodat de medewerkers droog stonden om de startnummers uit te delen en de bagage droog te houden.
Het was niet erg feestelijke en sfeervol maar het was er niet ongezellig. Ik heb even staan kijken naar de kids en een aantal ouders die gewoon met een big smile door de regen naar de finish renden. Sommige kids moesten wel echt het goede pad worden opgestuurd. Komisch om te zien.
Mijn oog viel verder ook nog op de fitnesstoestellen die op de sportplaza van het Zuiderpark staan. Geweldig dat dit er is gekomen. Een plaats waar je gratis kunt sporten. Het hele Zuiderpark is veel veiliger doordat er altijd wel mensen bij de tennisbanen etc. aanwezig zijn. Ik kan op een rondje hardlopen ook wel eens een paar van deze toestellen meepakken in de training.
Maar zondag was ik er alleen voor de hardloopwedstrijd. Ik stond helemaal vooraan bij de start in mijn oranje jasje met een Buff op mijn hoofd en handschoenen aan. Niet dat ik nou zo’n super tijd wilde gaan lopen. Ik had al geen eeuwen meer iets aan snelheid gedaan. Ik wist niet wat mogelijk zou zijn en hoe het met die heupen zou gaan. En ja hoor daar mochten we weg. Na een paar honderd meter een scherpe bocht naar rechts over het gras. Ik was er een beetje verbaasd over. Er waren nog wat stukken van het parcours die ik wat wonderlijk vond zoals het lopen over de gladde houten boulevard en het kleine bruggetje dat we moesten oversteken.
Het Zuiderpark is dan wel het grootste stadspark van Nederland maar de Zuiderparkweg loopt erdoor heen en dat was voor ons net na het 3 km punt. En daar liep een jongetje te hinken. Even twijfelde ik of ik geen hulp moest bieden maar ik wild ook erg graag toch die paar kilometers die me gegund waren echt hardlopen. Op de hoek 300 meter verder heb ik wel in het voorbijgaan aan de vrijwilliger doorgegeven dat er wat was met een jongen en de man pakte gelijk zijn mobilofoon of wat het was. Dat stelde me gerust en maakte dat ik me niet meer egoïstisch voelde.
Het lopen op zich ging wel vrij aardig. Natuurlijk voelde ik mijn heup maar ik kon het negeren en toch een beetje tempo maken. Op mijn horloge keek ik niet. Weer gingen we een bruggetje over en ik haalde zowaar wat mensen in. De laatste kilometer kon ik nog wat aanzetten behalve bij een reuzenplas op het eind. Bijna bij de finish werd ik ingehaald door een man die tegen me begon te praten. Ik vroeg hem ruimte te maken zodat we ieder solo over de finish konden maar hij bleef maar in de weg lopen. Ik heb dus in plaats van een eindsprint me ingehouden. Toch liep ik geen slechte tijd 0:28:23. Nee lang geen personal best maar gezien mijn gebrek aan training en de heupblessure was het beslist niet slecht. Daarom vroeg ik iemand even een echte foto van me te maken met mijn medaille. Maar goed ook want op geen van de vele honderden foto’s ben ik blijven plakken. Behalve dan op de startfoto.
En toen trok ik gauw de regenponcho weer aan en fietste snel naar huis. De fiets maakte een raar geluid. (De volgende dag zou blijken dat ik een schroef uit het spatbord was verloren). Thuis trok ik op de mat al mijn natte spullen uit en deed gauw mijn pyjama en ochtendjas weer aan. Arjen had het ontbijt klaar gemaakt ondertussen en was ook al gedoucht.
Na het ontbijt dook ik lekker in bad met een boek en de smartphone. Daarop ontdekte ik dat zowaar 22e geworden van de 170 dames (er waren geen leeftijdscategorieën) en toen voelde ik me toch ineens weer een echte hardloopster. (Later werd nog bekend gemaakt dat we niet exact 5 km hebben gelopen omdat het parcours was aangepast ivm een grote plas die gevaarlijk zou zijn. Mijn Garmin gaf echter 5,12 km aan dus het moet toch wel aardig kloppen.
Inmiddels heb ik nog 2 loopjes van 7,5 km gedaan. Het gaat nog steeds niet pijnloos. Binnenkort de uitslag van de MRI bij de orthopeed. Ik hoop dat hieruit de kwaal aan het licht komt en dat dan duidelijk mag worden wat me te wachten staat. Ik heb mijn uiterste best gedaan om toch zoveel mogelijk te alternatief te sporten want stilzitten zorg alleen maar voor meer stijfheid heb ik gemerkt. Het mentale gedeelte is toch wel lastig omdat die bij die andere sporten niet de endorfines worden aangemaakt die ik normaal bij het hardlopen ervaar. En de zorg en onzekerheid zijn dat ook niet bevorderlijk. Er zijn veel ergere dingen natuurlijk maar het is wel lastig om mee te dealen en om vertrouwen te houden in de (loop)toekomst
djaktief 
Ik vind het vooral heel knap dat je ondanks de pijn toch doorzet.
Het is geen gillende pijn of zo, maar wel pijn maar ik doe het zo voorzichtig mogelijk. Het scheelt wel dat ik weet dat het geen slijtage is.
Ik ben toch wel erg benieuwd wat er uit komt van de MRI. Je hoopt natuurlijk op niet bijzonders maar met pijn lopen schiet niet op ook al is het jjiets bijzonders. Afwachten allemaal dus maar weer.
Een dubbel gevoel heb ik. Als er wat uit komt heb ik iets en als er niets uitkomt heb ik niets. Ik ga sowieso terug naar de fysiotherapeut. Lopen met pijn is niet leuk maar misschien gaat het wel over door intensief bewegen en oefeningen.
Die twijfel herken ik zo goed. Wat moet je toch doen om er af te koemen niets lijkt te lukken dan.
Vijf kilometer vind ik toch wat. Ik zou er goud voor geven om nog eens honderd meter te kunnen lopen :).
Weer of geen weer, niets houdt je tegen!
Zoals ik al schreef kan een ander 5 km heel anders ervaren. Ik begin dan net pas op gang te komen.
Mooie foto’s, sport afgewisseld met genieten.
Ik heb ook veel last van pijnen in mijn heup en bovenbeen. Dat zeurt nu al maanden. Dokters vinden niks. Uiteindelijk ben ik bij een osteopaat terechtgekomen. Ben nog voorzichtig optimistisch, maar geen pijn meer gehad na eerste behandeling. Ongelooflijk. Dus mocht men de kwaal niet vinden… een osteopaat is misschien nog een optie.
De heuppijn zit aan de andere kant bij mij. Eerst de orthopeed afwachten. Met hem zal ik doornemen wat de mogelijkheden zijn. Ik hoor goede en dubieuze verhalen over osteopathie. Fijn dat het bij jou werkt.