Van rare weken naar pluk het geluk en trailavonturen

Tja het wordt weer een flink blog vrees ik beste lezers …. ik kan het wel helpen natuurlijk….. maar dat doe ik lekker niet …..

Er zijn maar weinig mensen die geen last hebben van de donkere en druilerige januari dagen. Iedereen gaat er zo op zijn/haar eigen wijze mee om. Ik zaaide – basilicum, peterselie, dille – om later weer te kunnen oogsten en leefde me uit op allerlei schilderklusjes om het interieur te verfraaien.

 

   

Verder hielden we een feestje met de familie omdat de jongens dit jaar mooie leeftijdsgetallen bereiken. Middelste werd 16 in januari; jongste en oudste worden 14 en 18 in mei. Dat was een kwestie van moeite zaaien ivm de boodschappen en de planning maar veel gezelligheid oogsten.

 

 

Naaicafé DJ ging na de vakantie opnieuw van start met weer nieuwe klanten. Het lesgeven is heel erg leuk, maar onlangs maakte ik een flinke vergissing in de aanpak bij een project en dat maakte mee heel onzeker over mijn capaciteiten. De klant vond het minder erg dan ik gelukkig. Verder kost de marketingkant van het Naaicafé veel tijd. Er is een nieuw programma op tv bij RTL4 ‘Door het oog van de naald’ op woensdagavond en die zorg hopelijk belangstelling voor naailessen, dus ik ben bezig met persbericht, website en social media natuurlijk. Dat is ook een vorm van zaaien waar ik nog even moet afwachten wat de oogst wordt.

Soms hoef je niet te zaaien maar kun je gelijk oogsten. Op de blog van Saskia las ik over haar project #pluk het geluk en gelijk waren mijn rare weken afgelopen want het opende me de ogen voor allerlei kleine dingen om me heen die me erg gelukkig maken zoals de bloembolletjes die ik kreeg en die het goed doen …. de bijlagen van de zaterdagkrant (daarin staat niet zoveel ellende maar meer interessante onderwerpen) … de heerlijke cappuccino die manlief dagelijks voor me maakt …. mijn zaterdagse zonde: twee tosti’s van wittebrood. Blogs lezen is sowieso inspirerend maar daardoor komt er vaak minder uit mijn handen dan ik zou willen. Velen zullen net zoals ik vaak Facebook, Twitter, Whatsapp en nog andere fora of media checken om contacten te onderhouden en/of even weg te zijn uit ons eigen dagelijkse wereld. De computer of de telefoon geeft altijd wel wat terug en eigenlijk zouden we dit misschien beter als onkruid kunnen bestrijden in plaats van berichten te zaaien.

  

   

Maar ik social media en blogs toch echt niet willen missen want er komen ook veel mooie dingen voort. Zo ben ik tenslotte gekomen tot de leuke loopjes van de Rotterdam Running Crew. En vandaag heb ik gelopen met Paula IJzerman die me met haar blog ooit inspireerde tot trailrunning. Op de avond na mijn eerste operatie zat ik wat versuft rond te surfen en raakten we aan de chat op Facebook en vandaag kwam ze naar Barendrecht om met mij een trail te lopen. Ik wilde vandaag zo’n 20 rustige kilometers lopen als tussendoortje van de lange asfalttrainingen voor de marathon van Rotterdam. Afijn ze kwam en daar gingen we.

Ik had mijn nieuwe trailschoenen (Salomon) aan. Dit soort schoenen had ik eens getest tijdens een Runtotrail Clinic van Martine in het Hoge Bergse Bos en nu eindelijk aangeschaft. Deze schoenen hebben een beter profiel voor de modder en dan de exemplaren van Ascics die ik in Spanje kocht en ze zijn waterafstotend. Paula had Vibram Five Fingers aan. Dat zijn minimalistische schoenen zonder demping. Paula geeft ook trainingen om op deze schoenen en om blootsvoets te lopen. Klik maar op de website of de Facebookpagina van haar bedrijfje Ironfeet voor meer informatie.

Daar gingen we eerst nog langs de brievenbus en een stukje asfalt naar de Jan Gerritsepolder  en natuurlijk moesten we eventjes de bult op om van het uitzicht te genieten en een foto te maken in/van het kunstwerk van Arno van der Mark ‘sky moon mirror‘.

  

Het weer werkte goed mee want het zonnetje kwam achter de wolken vandaan en mijn sunstick moest tevoorschijn komen om me te beschermen. Handschoenen en buffs gingen tijdelijk aan de kant en daar doken we de Carnisse Grienden in. Daar viel het nog wel mee met de modder maar de vloed was wel hoger als anders. Over het vlonder gingen we richting golfbaan en daar namen we een slokje voor we het pad achterlangs in sloegen. Klein Profijt lieten we links liggen omdat je in dat natuurgebied eigenlijk niet echt kunt hardlopen, maar de Rhoonse Grienden doorkruisten we wel. Zowel in de Rhoonse als Carnisse Grienden (info hier) was te zien dat het knotten van de wilgen (doordeweeks natuurlijk) in gang was. Vroeger werd dat griendhout gebruikt voor het vlechten van manden etc. maar tegenwoordig alleen nog voor het maken van oeverbescherming (zinkstukken) en geluidsschermen. Na een korte stop vervolgden we onze tocht langs de Maas met als keerpunt Albrandswaard voor ogen, maar dat bleek niet haalbaar.

Mijn schoenen kregen hun doop in deze plassen. Ik vond het wel eng en koud eerst, maar met kleine passen was ik er zo aan gewend. In mijn eentje zou ik dit niet gedurfd hebben. Paula ging nog even verder kijken want bij die boom recht vooruit zouden we al het haventje bereiken, terwijl ik op een droog stukje achterbleef, maar het was geen haalbare kaart, want het werd steeds dieper en we zaten op dat moment zo’n 10 km van huis.

Dus na wat foto’s renden we terug de Johannapolder in om het Oude Maaspad te vinden en keerden om richting Barendrecht. We volgden nu vanaf de jachthaven het bospad dat boven de Rhoonse Grienden loopt en sloegen tenslotte af naar de Schenkelsedijk. Ik wilde via het Vossepad terug rennen. Ik had daar al wel eerder gewandeld maar rennen was te zwaar gebleken (wandeling in omgekeerde richting klik) maar met Paula durfde ik dat wel aan. Helaas waren de weergoden ons toen wat minder goed gezind want het begon zodanig te regenen dat we kledingmaatregelen moesten nemen. Het lopen op de wel erg hobbelige dijk was zwaar maar ging wel goed, maar de stapjes om over de hekjes te klimmen kostten flink wat moeite omdat ik erg stijf was geworden en het hout flink glad. Na 2,5 uur zat ons loopje van meer dan een halve marathon erop en deden we ons tegoed aan de cakejes en de koffie en keken tevreden terug op onze gezellige trail terwijl buiten ineens de hagel naar beneden kletterde.