Vestingstadrun een pareltje

foto http://www.keessnepvangers.nl

Gisteren liep ik een halve marathon in Woudrichem of all places. Nog nooit daar geweest maar wat een pareltje.

Tja ik kwam daar terecht omdat ik in mijn voorbereiding op de marathon van Spijkenisse – nee ik ben nog niet ingeschreven – weer eens wilde oefenen met ‘ergens anders lopen’ en wat daarbij aan spanning komt kijken (autorit, lopen op drankposten, onbekend parcours, planning, voeding etc.) Nou was de wedstrijd om 14:00 uur dus ik hoefde niet te stressen en qua maaltijd viel het dan ook erg gunstig. Ik ging voor de na-inschrijving omdat ik in verband met de val van vorige week even had afgewacht. Het gaat goed met lopen en de schaafwonden genezen snel maar de blauwe plekken en de stramheid zitten er nog wel. Ik kan niet goed rekken, en moet links niet op knie, hand of elleboog steunen, dus fitness werd niks deze week (wel cardio gedaan).

Afijn op pad om kwart over elf want je wilt een beetje ruim in de tijd zitten in verband met de rijen voor de damestoiletten en parkeerproblemen en zo. Nou daar heb je bij de Vestingstadrun dus helemaal geen last van. Toen ik aankwam waren ze net bezig met het hijsen van de start/finishvlag en voor de inschrijving kon ik gaan zitten waar ik wilde omdat er alleen nog maar vrijwilligers waren. Met een lekkere chocomel, een laatste boterham en banaan kwam ik de tijd wel door. Ik werd door diverse mensen aangesproken en kwam te weten dat het best een lastig parcours zou zijn met vast plat, bruggetjes en klinkers.We wisselden gehoopte eindtijden uit met elkaar en keuvelden gezellig over onze shirts in de (korte) rij voor het damestoilet. Ik had korte mouwen met dun ondershirt en korte tight maar wel compressiekousen aan want er was 12 graden en weinig regen voorspeld. Verder had ik een buff bij me tegen de kou in mijn gezicht en een haarband tegen het zweet in mijn ogen. Drinken had ik niet mee maar wel een appelmoesje want ik had geen zin hongerklop zoal bij de Halve van Hoogvliet.

Vijf minuten voor de start worden we gemaand echt naar het startvak te komen en daar tref ik Lenie aan. Het gebeurt wel vaker dat wij elkaar treffen bij wedstrijden en trainingsloopjes. Ze is vijf jaar ouder dan ik maar 105 marathons verder. Ze hoopt komend jaar op haar 60e voor de 15e keer de marathon van Zeeland te doen. We lopen ongeveer even hard, waarbij zij een veel constanter tempo loopt. Ik hoop dat ik op mijn 60e  ook nog een marathon kan volbrengen.

Afijn op pad dus na het startschot. We draaien de dijk op met de wind in de rug en dat loopt heel lekker. De eerste kilometer gaat door de adrenaline altijd wat hard maar het voelt of het een beetje vanzelf gaat vandaag. Mijn pasfrequentie is hoog en ik loop mooi naar voren. Na 4 km worden we op de foto gezet door Kees Snepvangers (foto bovenaan blog) en je ziet zelfs dat ik een zweeffase heb ;-). Een klein buitje krijgen we op ons maar mij deert het niet. We slaan af naar de doorgaande weg N322 richting Giessen. Bij de waterpost op 6 km neem ik wandelend twee halve bekers koude plens en volg het loperslinger over kleinere paadjes langs de Alm. Die paadjes zijn wel wat modderiger, soms onverhard en vooral gladder en met de schrik nog in de benen van vorige week neem ik iets gas terug.  Of het nou daardoor komt of door het (voor mijn doen) hoge tempo weet ik niet maar rond de 10 km voel ik kramp opkomen in mijn rechter kuit.

Daar had ik nou helemaal geen rekening mee gehouden. Ik  baal ervan als een stekker maar weet toch mentaal de knop om te draaien naar het streepje ‘survival’. Ik hoef niet  te gaan wandelen of strekken maar in een lager tempo haal ik de post op 11,5 km. Daar werk ik mijn appelmoesje weg en drink vier halve bekers (steenkoud) water maar er is niks anders. Uiteraard levert dit me een paar kilometer verder een bezoek aan de bosjes op (langs een drukke weg helaas) want die koude plens slaat op mijn blaas. Afijn je kunt het mooi zien in de blauwe en rode balk van mijn Garmingegevens. Die Garmin deed het weer prima dankzij het nieuwe bandje dat  er vakkundig werd opgezet door Waypoint.

Op dat punt word ik door bijna iedereen ingehaald maar ik loop! Ik haak aan bij Lenie en we keuvelen even onze loopprobleempjes van die dag en ik kan weer iets versnellen. Van die drukke weg mogen we afslaan richting Oudendijk. Het is nog steeds een prachtige route met regelmatig zicht op de toren van Woudrichem in de verte. Maar het is wel lastiger want ik loop nu tegen de wind in en over een bolle klinkerweg met vals plat. Ik loop midden op de weg of links om de rechter kuit te ontlasten. Het krampgevoel is verminderd maar nog wel latent aanwezig. Bij de drankpost ga ik weer voor twee halve bekers koude plens en wandel de dijk omhoog. Wat een prachtig zicht op de Merwede krijg je daar en bovendien ook nog weer de wind en de zon in de rug. Ik geniet van de prachtige luchten maar ook van de kilometerpaaltjes die aanduiden dat ik nog maar drie kilometer te gaan heb. We komen bin het stadje en dat is weer een lust voor het oog maar niet voor mijn benen. Voorzichtig daal en beklim ik de bruggetjes en walletjes van Woudrichem. Publiek is er nauwelijks, ook onderweg niet, alhoewel ik wel ben aangemoedigd door vier verlegen pubermeiden, een man in oranje trainigspak en door veel verkeersvrijwilligers. En toch nog met een kleine eindsprint bereik ik de finish in 2:08:55. Ik wacht nog even op Lenie die tweeënhalve minuut na mij finisht en dan gaan we samen aan de zelfgebakken pannenkoeken en een mij onbekend nieuw drankje Doubdle die je hier als beloning krijgt na 2 uurtjes rennen. Nog meer koud spul maar dat kan ons niet meer deren.

In afwachting van de prijsuitreiking en de aankomst van manlief die naar Woudrichem is gefietst maar een lekke band heeft gekregen neem ik een lekker broodje kroket om warm te worden. Eigenlijk moeten er hoognodig een kilo of vijf af bij mij maar het is nu niet het goede moment om mee te beginnen. We zijn zo koud en moe dat we thuis – tot plezier van onze jongens – zelfs een afhaalmaaltijd regelen, die ik tevreden oppeuzel voordat ik in een heerlijk warm bad duik.

Nou ik kan jullie deze run echt aanbevelen qua omgeving, prijs, organisatie maar neem wel je eigen sportdrank mee als je niet op water alleen kunt rennen (zoals ik). De winnaar van de Vestingstadrun bij de mannen Egbert Hooijkaas liep de halve trouwens in 1:15:18 nadat hij vorige week! zijn debuut maakte op de marathon van Etten-Leur in 2:39:02, dus ook voor spektakeltijden is de Vestingstadrun van de Altea Road Runners een pareltje.

NB Net ontdekte ik op Facebook nog een wedstrijdfilmpje waarop je ook wat meer van het parcours kunt zien klik