Leeslijstje maart 2022

Mijn vorige boekenblog staat hier. Er ging net wat mis bij het publiceren van deze maartboekenblog wat ik gooide hem weg of zoiets en toen kwam de februariboekenblog tevoorschijn. Het kan nu zijn dat degenen die een mail krijgen over mijn blogs het niet kunnen zien door deze misser. Dit is dus t dus de verklaring.

Na een fotorijk blog en twee naaiblogs is er nu voor de afwisseling een lekker duf blog over boeken om te kunnen skippen als je er niet van houdt. Ik schrijf ze lekker toch voor mezelf om een beetje te onthouden wat ik heb gelezen en vooral wat ik fijne boeken vind om mezelf gerichter te kunnen zoeken naar boeken die me in de toekomst weer fijne leesuren kunnen verschaffen. Afwisseling van spijs doet eten en bij boeken is dat ook. Vandaag richt ik daarom de spot op een paar opmerkelijke boeken die ik deze maand las. Als je iets wil weten over de de andere boeken uit mijn maandlijstje, schroom niet om het te vragen in de reacties. Ik probeer kortere blog te schrijven 😉

‘De geschiedenis van mijn sexualiteit’ van Tobi Lakmaker is zeker wat anders dan anders. Het gaat over een vrouw die zich niet kan identificeren met het mannelijke of vrouwelijke geslacht. Ze schrijft er open over, of moet ik zeggen hij, want de voornaam van de auteur is gewijzigd zoals je hierboven ziet. Dat is nogal een heftige ommezwaai. Nou het hele boek is nogal heftig qua problematiek en ook qua taalgebruik. Het is tegelijkertijd heel serieus en ongelooflijk grappig met lange uitweidingen en scherpzinnig inzicht. Het heeft mij buiten mijn gewone denkkader doen stappen. De schrijver m/v zegt er zelf dit over:

blz. 137 “Het zou kunnen dat sommigen van jullie het chronologische spoor van dit verhaal een beetje bijster beginnen te raken. Ontzettend vervelend, lijkt me dat. Daarom leg ik het maar even uit: in het eerste deel zijn we met de tijd meegegaan, en in het tweede deel gaan we zo ongeveer in de tijd terug. En ik kan jullie alvast vertellen: voor het derde deel maken we een sprong dóór de tijd, naar iets wat je min of meer het heden zou kunnen noemen. Het had misschien logischer gekund, of helderder, maar om eerlijk te zijn heb ik niet zo’n hoge pet op van al het logische en heldere.

Wat ik in dit deel geprobeerd heb te vertellen is een zekere intellectuele geschiedenis, maar dat is mislukt. Ik denk dat je altijd transparant moet zij over mislukkingen. Het is mislukt, omdat ik almaar weer afdwaal van het intellectuele naar het seksuele. Wat dat betreft lijk ik toch een stuk meer op Sigmund Freud dan verwacht.”

Dan verder over de twee reisboeken die ik las:

‘Niet alleen’ van Tim Voors

Tim is een huisvader met 3 kinderen die met zijn vrouw heeft afgesproken om elkaar de ruimte te gunnen om erop uit te trekken. Hij gebruikt zijn tijd om lange trails te lopen. Zijn eerste boek ‘Alleen’ (las ik vorig jaar toen ik weinig schreef over boeken) . Het gaat over de PCT Pacific Crest Trail (4000 km) van Mexico naar Canada en zijn tweede boek is over de Te Aurora, een trail van 3000 km dwars door New Zealand. Beide boeken zijn prachtig met foto’s en schilderingen en met vlot geschreven verslagen over wat hij allemaal meemaakt. Tim loopt solo maar ontmoet allerlei mensen. In New Zealand loopt hij semi-solo met twee vrouwen die hij vaak aan het eind van de lange traildag weer ontmoet. Er ontstaat zo een soort trailfamilie. Ik vind beide boeken echte aanraders. De reiservaringen zijn zeer boeiend beschreven en de vormgeving van het boek met schilderingen en foto’s is prachtig. Ofschoon ik nooit een dergelijke toch zou willen maken, zet zo’n boek je aan om meer werk te maken van de dromen van je eigen leven. Ik ontdekte parallellen met onze fietsvakantie van 5 weken en de bergtocht die ik ooit maakte. Er is een website van de auteur met veel fotomateriaal en tips en een globale beschrijving van zijn tochten (Engelstalig) waar je een voorproefje kunt nemen op zijn boeken: RandomTrailTales.

‘In de lengte’ van Myra de Rooy

Dit is een reisboek is van een bergbeklimster en geoloog die 3000 km solo door Noorwegen/Zweden loopt verspreid over een aantal periodes. Het is iets minder smeuïg geschreven en gaat iets meer de diepte in dan de boeken die ik hierboven noemde. Ik heb hieronder twee langere citaten geplaatst die ik zelf bijzonder vond. In het boek is verder ook veel ruimte voor de beschrijving van het leven en de gebruiken van de oorspronkelijke bewoners, de Sami, en over de moeilijkheden die ze nu ondervinden. De schrijfster heeft ook boeken geschreven over haar vrouwenexpeditie in de Himalaya en Tibet in het algemeen. Daar ga ik nog eens naar op zoek. Verder maak ik je nog even attent op haar website waar je toegang hebt tot veel prachtig fotomateriaal van al haar reizen. Persoonlijk kijk ik bij dergelijke mensen graag de kunst van het fotograferen af: klik In het zelf staan ook een aantal foto’s.

blz. 218-219 “’s Nachts hoor ik de windvlagen. Het begint met het zacht ruisen da zwaarder en sterker wordt. De tent schudt heen en weer. Tijd om na te denken en mijn diepste gedachten weg te laten vliegen. is het normaal dat ik hier nu ben? Ik moet toegeven dat het wel extreem is, het moet niet veel gekker worden, wat voer ik hier in vredesnaam in mijn eentje bij min vierendertig uit? Ik doe ongebruikelijke dingen, volg mijn dromen. Anderen zetten stappen die ik niet durf te zetten of niet zou willen doen. Wie volgt de juiste weg? Hoe moeten we eigenlijk leven? Ik laat tijdens mijn tocht mensen toe in mijn leven, in mijn denkbeelden, maar niet in al mijn gedachten. Ik ben slechts een voorbijganger en waarnemer. Neem een minuscuul stukje mee van personen die ik tegenkom. De verhalen die ik hoor, laten me op een andere manier naar de wereld kijken en daarmee verandert die wereld om me heen. Wat laat ik achter? Wat voeg ik toe door zo te reizen? Waarom doe ik dingen waar niemand op zit te wachten? Mijn hang naar avontuur, nieuwsgierigheid en verwondering. Waarom ga ik naar een plek waar ogenschijnlijk niets is? Grote vragen, waarvan ik weet dat ze te moeilijk zijn om te beantwoorden, waarvan ik weet dat het goed is dat ze gesteld worden. Ik heb de tijd om ze in me te laten rondzingen.

En toch leert juist deze tocht mij hoe ver ik mezelf fysiek en mentaal kan duwen, hoe plooibaar ik ben – en dat sterkt mijn zelfvertrouwen. I leer wat mijn grenzen, mogelijkheden en vaardigheden zijn, en wie eenmaal moederziel alleen in de wildernis heeft geslapen, weet dat in je eentje dingen ondernemen, zoals alleen naar de film gaan of in mijn uppie een strandwandeling maken, ook niet onoverkomelijk zijn. Solo in de bergen ronddolen kweekt niet alleen een meer zelfverzekerder wandelaar, het maakt me in het ‘gewone leven’ een onafhankelijker persoon. Af en toe de sociale media de rug toe keren en alle regels aan mijnlaars lappen, zorgt ervoor dat ik meer mezelf durf te zijn. Natuurlijk houd ik ook op zijn tijd van andere mensen om me heen, ik ben geen kluizenaar, en ik kan genieten van onderhoudend gezelschap. Onderweg sluit ik nieuwe vriendschappen voer interessante gesprekken. Ik heb mezelf nog nooit zo geaccepteerd en oneer ‘mijn mensen’ gevoeld als tijdens sommige van mijn solotochten. Op het moment dat je met zijn tweeën reist , ontstaat al snel de behoefte om met elkaar te praten en dat kan geweldig zijn, geef ik toe, maar alleen zijn, biedt de mogelijkheid om te analyseren wat er in mijn hoofd opkomt, vóórdat ik de mening van een ander vraag of voor dat die ander al met een mening komt. Ik vind rust door tijd in de bergen door te brengen, zij kunnen zelfs mijn innerlijke monologen tot zwijgen brengen. Een gevoel van kalmte dat iemand zelf moet ervaren om het te kunnen begrijpen. Dat gevoel blijft een tijdje hangen nadat ik weer thuis ben – tot de bergen opnieuw roepen. Dat gevoel blijft een tijdje hangen nadat ik weer thuis ben – totdat de bergen opnieuw roepen. Ik begin zelfs verslaafd te raken aan solowandelen, het geeft tijd om te herkauwen, in herinneringen te duiken of vrij te associëren zonder dat iemand grenzen aangeeft. Soms ‘praat’ ik in mijn hoofd met iemand, dat kan zelfs met iemand die er niet meer is – en een enkele keer praat ik hardop. Bergen maken me ook op een goede manier nederig en helpen mij perspectief op het leven te krijgen en me geaard te doen voelen. Ik blijf een bevoorrecht mens. Niet iedereen zal daar zo over denken als ze me zoude zien liggen onder wapperend tentdoek.”

blz. 285 ” Ik kan me voorstellen dat het verrijkend is om een maand of langer op dezelfde plek te blijven, zodat er een intimiteit met de omgeving ontstaat, en vertrouwelijkheid die ik als voorbijganger slechts vluchtig ondervind. Toch bouw ik door al die kortstondige ervaringen evengoed een soort verbintenis met een gebied op. Innig contact is ook terloops mogelijk, zoals wanneer ik kniel naast een geplooid brok steen en niet alleen met mijn ogen het grillige lijnenspel volg, maar ook mijn vingertoppen over het ruwe oppervlak laat glijden en fysiek de geschiedenis van het gesteente ervaar. Het leven is simpel in de bergen, ik volg het ritme van de natuur. Het berglandschap kruipt mijn lichaam in. De zon verwarmt mijn handen en gezicht, de wind streelt mijn huid. Hoewel ik de aard van de aarde – klei en zand, losse stenen en vaste rots, soppig moeras en verende begroeiing – via mijn voetzolen ervaar, moet ik bekennen dat ik zo weinig weet van wat er zich diep onder mij bevindt. Ik verplaats me vooral voorwaarts. Door stil te staan en rond te kijken, realiseer ik me dat ik slechts een fractie zie van de werkelijkheid. ”

En ik las nog een boek /boekje (dwarsligger) over wandelen van de boeddhistische monnik Nhat Hanh Thich ‘Wandelen in vreugde.’ Het gaat over wandelmeditatie. Er stond al snel een reserveringsaanvraag op het boekje dus ik heb er niet veel mee kunnen oefenen maar ik vond het wel heel erg interessant. Door het tijdsgebrek koos ik er voor een paar pagina’s te fotograferen. Zoiets mag alleen maar voor eigen gebruik, maar om jullie toch een idee te geven: 2 pagina’s hieronder met mijn lunchbord erbij van destijds. Ik overweeg om het boekje aan te schaffen. Nhat Hanh Thich gaf ook online meditaties. Je kunt op internet op diverse plaatsen wat van zijn oefeningen en uitspraken vinden. Ik geef hier een voorbeeld klik

Het een na laatste waarover ik wil schrijven is een lijvige non-fictie werk ‘Reuzenarbeid’ van Jan Willem van der Ham. Het was trouwens heel grappig dat ik tegelijkertijd het kleine dwarliggertje en het grote fotoboek had geleend. Reuzenarbeid is een uitgave van het NAI010 oftewel het Nederlands Architectuur Instituut. Dat was een museum en bibliotheek etc. ineen maar het bestaat nu verder onder Het Nieuwe Instituut klik. Toen ik net die website aanklikte kwam ik weer iets over de plannen voor Euralille (2006) waar we vorige week dus de uitvoering van zagen klik waren. Ik heb het niet van kaft tot kaft gelezen, want ook hierop stond gelijk weer een aanvraag bij de bibliotheek.

Het boek geeft een overzicht in woord en beeld van de grote waterbouwkundige en infrastructurele werken die eind negentiende, begin twintigste eeuw in Nederland tot stand kwamen. Het heeft prachtige oude foto’s en tekeningen. Ik vond het een geweldig boek omdat we ook langs veel van die sluizen en kanalen gefietst zijn tijdens de eerder genoemde fietsvakantie.

In Volkrant werd het onlangs besproken en ‘een ode aan de vergeten Nederlandse ingenieurs‘ genoemd, maar ik denk zelf ook aan al die arbeiders die met de schop en de kruiwagen of anderszins hebben gewerkt aan de Nederlandse vaarwegen en hun kunstwerken. Als ik nog eens een boekenbon heb dan weet ik waar ik hem voor kan gebruiken.

Je kunt hier door een gedeelte van het boek bladeren

Verder wilde ik het laten bij mijn lijstje met titel en tekst en de indicatie van het leesplezier dan wel nut dat ik eruit heb gehaald. Het is heel persoonlijk wat je aanspreekt.

* = uitgelezen met moeite
** = uitgelezen maar niet veel aan
*** = aardig boek maar niet bijzonder
**** = boek waar ik erg van heb genoten
***** = opmerkelijk of bijzonder boek met meerwaarde

Natuurlijk lees ik ook met heel veel plezier allerlei blogs, maar de laatste week kom ik ineens tijd tekort en schiet het reageren erbij in. Ik kom vaak gewoon niet op de goede woorden om iets zinnigs te zeggen. Dus als je een tijdje geen reactie krijgt dan ligt het daaraan en niet aan de bloginhoud.

Mijn vorige boekenblog staat hier. Er ging net ook wat mis bij het publiceren van de maartboekenblog net wat ik gooide hem weg of zoiets en toen kwam de februariboekenblog tevoorschijn. Het kan nu zijn dat degenen die een mail krijgen over mijn blog het niet kunnen zien door deze misser. Hier staat dus de verklaring.